مقدمه و هدف: دیابت شیرین یکی از شایعترین بیماری­های مزمن پزشکی است که بر ابعاد فیزیکی و روانی کیفیت زندگی افراد تأثیر می­گذارد. اختلال خواب، یکی از مشکلات رایج این بیماران است که اثر متقابلی روی کیفیت زندگی و بروز دیابت می­گذارد. این مطالعه با هدف بررسی کیفیت زندگی و کیفیت خواب بیماران بزرگسال دیابتی تیپ دو  و رابطه آنها با متغیر بیوشیمیایی (HbA₁c) و BMI انجام شد.

مواد و روش­ها: این مطالعه توصیفی- همبستگی، روی 110 بیمار واجد شرایط در انجمن دیابت شهر همدان بر اساس نمونه­گیری غیرتصادفی و مبتنی بر هدف در سال 92-1391 انجام شد. ابزار جمع­آوری اطلاعات شامل پرسشنامه کیفیت خواب پیتزبرگ(PSQI) ، پرسشنامه کیفیت زندگی (SF-36) و بررسی میزان متغیر بیوشیمیایی HbA₁c و BMI بود. پرسشنامه­های تکمیل شده توسط نمونه­ها، دارای استاندارد جهانی هستند و در ایران نیز روایی و پایایی آن تأیید گردید. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از آزمون آماری کای اسکوئر، ضریب همبستگی پیرسون و مدل رگرسیون خطی با استفاده از برنامه ویرایش 17 انجام شد.

یافته­ها: نتایج نشان داد که بیش از 80% بیماران دیابتی از کیفیت زندگی و کیفیت خواب کمی برخوردار هستند. نمره کیفیت خواب نمونه­ها با بعد فیزیکی کیفیت زندگی ارتباط معنی­داری داشت (P<0.05). همچنین مشخص شد، افرادی که خواب بدی دارند (global PSQI>5) میزان BMI و HbA₁c بالاتری نسبت به سایرین دارند.

بحث و نتیجه­گیری: پایین بودن کیفیت زندگی و خواب بیماران دیابتی لزوم توجه مسئولین به برنامه­های بازآموزی پرستاران و آموزش بیماران را در این زمینه افزایش داده و آن را از اولویت­های مراقبت پرستاری قرار می­دهد.