فصلنامه پرستاری دیابت
Journal of
Diabetes Nursing
دوره ۱۰، شماره ۳ - ( ۵-۱۴۰۱ )
جلد ۱۰ شماره ۳ صفحات ۱۹۳۶-۱۹۲۴ |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: IR.IAU.TABRIZ.REC.1400.143
Ethics code: IR.IAU.TABRIZ.REC.1400.143
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Mohammadi S, Fathi A, Pahang E. Effectiveness of Positive Psychotherapy in Life Expectancy and Self-efficacy Among Diabetic Patients in Shahriar, Iran. J Diabetes Nurs 2022; 10 (3) :1924-1936
URL: http://jdn.zbmu.ac.ir/article-1-536-fa.html
URL: http://jdn.zbmu.ac.ir/article-1-536-fa.html
محمدی شروین، فتحی آیت اله، پاهنگ عصمت. اثر بخشی رواندرمانی مثبت نگر بر امید به زندگی و خود کارآمدی در بیماران دیابتی شهرستان شهریار. فصلنامه پرستاری دیابت. ۱۴۰۱; ۱۰ (۳) :۱۹۲۴-۱۹۳۶
پژوهشگاه علوم انتظامی و مطالعات اجتماعی فراجا ، a.fathi64@gmail.com
چکیده: (۱۸۳۷ مشاهده)
مقدمه و هدف: این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی رواندرمانی مثبت نگر بر امید به زندگی و خود کارآمدی در بیماران دیابتی شهرستان شهریار انجام گرفت.
مواد و روش ها: این پژوهش از نوع مطالعات نیمه تجربی بر اساس طرح پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل است. جامعهی آماری پژوهش حاضر شامل تعدادی از مراجعه کنندگان مبتلا به دیابت به مراکز خدمات جامع سلامت در شهرستان شهریار درسال 1400 بود که از بین آنها 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب شد و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم بندی شد. پس از تقسیم تصادفی بیماران دیابتی به دو گروه آزمایش و کنترل، طرح آموزش مهارت های رواندرمانی مثبت نگر در 8 جلسه 2 ساعته در مدت 2 ماه، به شرکتکنندگان در گروه آزمایش ارائه شد و در گروه کنترل هیچ مداخلهای صورت نگرفت. هر دو گروه، یک بار پیش از مداخله آزمایشی و یک بار پس از مداخله آزمایشی مقیاس امیدواری اشنایدر و همکاران (1991) و خودکارآمدی شرر (1982) را تکمیل کردند.
یافته ها: یافتههای آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر نشان دادآموزش رواندرمانی مثبت نگر بر امید به زندگی و خودکارآمدی در بیماران دیابتی شهرستان شهریارتاثیر معنادار دارد (p<0/05).
نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاکی از تاثیر مثبت رواندرمانی مثبتنگر بر امید به زندگی و خودکارآمدی بیماران دیابتی میباشد.
مواد و روش ها: این پژوهش از نوع مطالعات نیمه تجربی بر اساس طرح پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل است. جامعهی آماری پژوهش حاضر شامل تعدادی از مراجعه کنندگان مبتلا به دیابت به مراکز خدمات جامع سلامت در شهرستان شهریار درسال 1400 بود که از بین آنها 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب شد و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم بندی شد. پس از تقسیم تصادفی بیماران دیابتی به دو گروه آزمایش و کنترل، طرح آموزش مهارت های رواندرمانی مثبت نگر در 8 جلسه 2 ساعته در مدت 2 ماه، به شرکتکنندگان در گروه آزمایش ارائه شد و در گروه کنترل هیچ مداخلهای صورت نگرفت. هر دو گروه، یک بار پیش از مداخله آزمایشی و یک بار پس از مداخله آزمایشی مقیاس امیدواری اشنایدر و همکاران (1991) و خودکارآمدی شرر (1982) را تکمیل کردند.
یافته ها: یافتههای آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر نشان دادآموزش رواندرمانی مثبت نگر بر امید به زندگی و خودکارآمدی در بیماران دیابتی شهرستان شهریارتاثیر معنادار دارد (p<0/05).
نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاکی از تاثیر مثبت رواندرمانی مثبتنگر بر امید به زندگی و خودکارآمدی بیماران دیابتی میباشد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
آموزش پرستاری دیابتی
دریافت: 1401/3/6 | پذیرش: 1401/6/13 | انتشار: 1401/8/19
دریافت: 1401/3/6 | پذیرش: 1401/6/13 | انتشار: 1401/8/19
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |