مقدمه و هدف: دیابت شایع ترین بیماری مزمن در جهان و ایران است. مهمترین عامل زمینه ساز مرگ و ابتلا به عوارض در این بیماری نقص در سازگاری و کاهش کیفیت زندگی و در نتیجه برآورده نشدن نیاز های مرتبط با آن است. مراقبت مبتنی بر الگوی سازگاری روی می تواند در ارتقای سطح سازگاری و به دنبال آن کنترل بهتر بیماری و افزایش کیفیت زندگی موثر باشد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر مداخله پرستاری بر اساس "مدل سازگاری روی" بر ابعاد  سازگاری بیماران مبتلا به دیابت بود.

مواد و روش­ها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی بوده و نمونه­های پژوهش شامل 48بیمارمبتلا به دیابت مراجعه کننده کلنیک دیابت شهرستان زابل در سال 1395 بود. افراد با لحاظ معیارهای ورود، بطور تصادفی به دو گروه آزمون (23­نفر) و کنترل (25 نفر) تخصیص یافتند. گروه آزمون مداخله آموزشی-حمایتی مبتنی بر "الگوی روی" را در 10 هفته دریافت نموده و پس از 4 هفته پایش با گروه کنترل مقایسه شدند. داده­ها به کمک فرم اطلاعات دموگرافیک، فرم بررسی و شناخت روی و پرسشنامه استراتژیهای سازگاری، جمع­آوری و با استفاده از نرم­افزار SPSS، آمار توصیفی و آزمون­های t مستقل و زوجی، کای­اسکوئر در سطح معنی داری 5 درصد مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته­ها: یافته ها نشان داد تعدادرفتارهای ناسازگار در سه بعد درک از خود، ایفای نقش و استقلال و وابستگی در گروه آزمون و کنترل قبل از مداخله تفاوت آماری معناداری نداشت. اما بعد از مداخله تعداد رفتارهای ناسازگار در این ابعاد درگروه آزمون نسبت به گروه کنترل کاهش معنا داری را نشان داد (P<0/05).

بحث و نتیجه­گیری: استفاده از الگوی سازگاری روی به عنوان یک مداخله اثر بخش می تواند در افزایش سازگاری، ارتقا سلامت وکیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مفید باشد.