مقدمه و هدف: دیابت یکی از شایعترین بیماریهای غیرواگیر با عوارض قابل توجه است. یکی از عوامل کنترل عوارض بیماری دیابت، مشارکت بیمار در فرایند درمان است، این مشارکت یک فاکتور اثرگذار در بهبود کیفیت زندگی بیماران و اثربخشی درمان  است. هدف این مطالعه تحلیل رفتارهای خودمراقبتی و عوامل مرتبط با آن در بیماران دیابتی است.

مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی توصیفی–تحلیلی روی 129 بیمار مراجعه کننده به مرکز دیابت شهر اردبیل در سال  95 با  استفاده از روش سرشماری انجام شد. اطلاعات با استفاده از فرم مشخصات و پرسشنامه استانداردSDSCA  که وضعیت خودمراقبتی بیماران را در طی هفت روز گذشته ارزیابی می کند جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق نرم افزار 16SPSS  و آزمونهای آماری تی تست، آزمون کای دو و ضریب همبستگی انجام شد. سطح معنی داری 5 درصد در نظر گرفته شد.

یافته ها: از مجموع 129 بیمار دیابتی شرکت کننده در مطالعه 64 نفر مرد(6/49 درصد) و 65 نفر (4/50 درصد) زن بودند. میانگین سنی آنها 82/56 سال بود و 56/63 درصد بیماران علاوه بر دیابت حداقل به یک بیماری های مزمن دیگر نیز مبتلا بودند. نمره خودمراقبتی 5/46 درصد بیماران شرکت کننده در مطالعه متوسط بود. رفتار خودمراقبتی با میزان در آمد، سن و تأهل ارتباط معنی داری داشت. بین برخی اجزای خودمراقبتی (شامل کنترل منظم  قند خون، رعایت رژیم غذایی، مصرف دارو و مراقبت روزانه پاها) ارتباط معنی داری وجود داشت.

بحث و نتیجه گیری: با توجه به اینکه وضعیت خودمراقبتی اکثر بیماران دیابتی متوسط بود. انجام مداخلات آموزشی منظم، هدفمند و مبتنی بر مدل به منظور شناسایی موانع رفتاری و ارتقای مؤلفه های خودمراقبتی پیشنهاد می شود.