مقدمه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه ساده و چندگانه تاب­آوری و سرسختی با سبک­های مقابله هیجان مدار و مسأله مدار در بیماران مبتلا به دیابت شهر یزد می­باشد.

مواد و روش­ها: پژوهش حاضر علی- مقایسه­ای می­باشد. جامعه پژوهش شامل کلیه­ی بیماران دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت یزد در ماه­های بهمن و اسفند سال 1390 است. نمونه آماری 310 نفر (160 زن مبتلا به دیابت و 150 مرد مبتلا به دیابت) که با روش نمونه­گیری طبقه­ای و با توجّه به جدول کرسچی و مورگان انتخاب شدند. ابزار به کار رفته در این پژوهش شامل پرسشنامه تاب­آوری کانر و دیویدسون، سرسختی روانشناختی اهواز و پرسشنامه راهبردهای مقابله­ای لازاروس و فولکمن می­باشد.

 یافته­­ها: یافته­ها نشان داد بین تاب­آوری و سرسختی (54/0=R)، مقابله مسأله مدار و تاب­آوری (41/0=R)، و مقابله مسأله مدار و سرسختی (6/0=R) است که این همبستگی­ها در سطح (001/0>p) معنی­دار است. همچنین یافته­ها نشان داد، سرسختی 36/0درصد ( 36/0 =²R) واریانس مقابله مسئله محور را تبیین کرد (001/0>p،04/222=_1،228 F). همچنین تاب­آوری 1 درصد دیگر را تبیین کرد (01/0 p= ، 4/6=_1،228 F).

بحث و نتیجه­گیری: فرد تاب­آور از قدرت مهارگری (یکی از مولفه­های تاب­آوری) برخوردار است؛ این توانایی به فرد مبتلا به دیابت کمک می­کند تا احساس کند در شرایط نامطلوب حاصل از بیماری، او تعیین کننده­ی امور است و قادر است به صورتی فعال و با استفاده از راهبردهای مقابله­ای مناسب به مبارزه با این شرایط ناگوار بپردازد.