مقدمه و هدف: با توجه به مزمن بودن بیماری دیابت و مواجه شدن فرد مبتلا با شرایط و مشکلات روزانه در امر مراقبت تقویت نگرش بیماران دیابتی بسیار با اهمیت می باشد. لذا هدف این مطالعه بررسی تأثیر به کارگیری استراتژی ارتباطی

Teach Back بر ارتقاء ابعاد نگرشی بیماران دیابتی نوع2 بود.

مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کار آزمایی بالینی بود که بر روی 70 نفر از بیماران دیابتی نوع دو انجام شد. شرکت کنندگان به صورت تصادفی به دو گروه آزمون و کنترل (هر کدام 35 نفر) تقسیم شدند و برنامه آموزشی طبق روش Teach Back  در 4 جلسه برای گروه آزمون انجام شد. داده های مربوط به یک ماه قبل و یک ماه پس از اتمام مداخله با استفاده از پرسشنامه، مصاحبه و خود گزارش دهی جمع آوری و جهت تحلیل داده ها از آزمون های کای دو، تی زوجی و مستقل و SPSS نسخه 20 استفاده شد.

یافته ها: یافته ها نشان داد که نگرش کلی هر دو گروه آزمون و کنترل در مرحله دوم اندازه گیری افزایش معنی‏داری داشته است. علاوه بر این آزمون تی مستقل تفاوت معنا‏داری را در نگرش کلی قبل از مداخله، در بیماران گروه آزمون و کنترل نشان نداد (05/0 p>). در حالی که همین آزمون بیان گر تفاوت معنی‏دار نگرش کلی بعد از مداخله، بین بیماران گروه آزمون و کنترل بود (05/0 P< ).

بحث و نتیجه گیری:  با توجه به اینکه ارتباط هدفمند بیمار و پرستار از مباحث اصلی و حرفه ای پرستاری است می توان گفت  به کارگیری  روش های ارتباطی بیمار محور می تواند با ارتقاء نگرش بیماران و پیامد های مثبت مراقبتی همراه باشد.