مقدمه و هدف: اساسی ترین شاخص مراقبت و درمان دیابت،کنترل قند خون در محدوده نرمال است. هموگلوبین گلیکوزیله، متوسط قند خون بیماران را در 3-2 ماه گذشته نشان داده و میزان سودمندی درمان را ارزیابی نمایند. لذا این مطالعه با هدف بررسی تأثیر برنامه توانمندسازی بر میزان هموگلوبین گلیکوزیله در بیماران دیابتی نوع دو در مرکز دیابت شهر کاشان �در سال 93 انجام شد.

مواد و روش&zwnjها: در کارآزمایی بالینی حاضر، 100 نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو که معیارهای ورود را داشتند، انتخاب، و بصورت تصادفی بلوکی به دو گروه کنترل و آزمون تقسیم شدند. مداخله بصورت برگزاری جلسات آموزشی بود که هر هفته دوبار بمدت 4 هفته برگزار شد. آزمایش هموگلوبین گلیکوزیله، قبل و بعد از مداخله، دربیماران دیابتی دو گروه (آزمون و کنترل) انجام شد. اطلاعات حاصل با نرم افزار Spss16� با استفاده از آزمون های آماری من ویت نیو، کای اسکوئر، اگزکت فیشر و آزمون تی، تجزیه و تحلیل شد.

یافته&zwnjها: نتایج نشان داد دو گروه از لحاظ متغیرهای دموگرافیک تفاوت آماری معنی داری با یکدیگر ندارند. میانگین هموگلوبین گلیکوزیله در هر گروه (آزمون و کنترل)، بعد از مداخله تفاوت معنی داری دارد (0001/0&geP) در حالیکه تفاوت میانگین هموگلوبین گلیکوزیله در گروه آزمون و کنترل، پس از مداخله از نظر آماری معنی دار نیست(9/0=P).

بحث و نتیجه&zwnjگیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر، اجرای برنامه توانمندسازی در بیماران دیابتی، در کوتاه مدت، بر هموگلوبین گلیکوزیله تأثیری ندارد.