مقدمه و هدف: ارزیابی نیازهای آموزشی، میزان آگاهی، آموزش خودمراقبتی، گرایش مثبت، تداوم و عملکرد مناسب در کنترل بیماری­های مزمن از جمله دیابت مؤثر است. لذا برآن شدیم که مطالعه­ای تحت عنوان تعیین میزان خودمراقبتی با نیازهای آموزشی بیماران دیابتی بستری در بیمارستان امیرالمؤمنین علی (ع) شهرستان زابل را انجام دهیم.

  مواد و روش­ها: این مطالعه یک مطالعه نیمه تجربی بود که در آن جامعه مورد مطالعه بصورت مبتنی بر هدف انتخاب و با مراجعه به بیمارستان امیرالمؤمنین علی (ع) نمونه ها راجمع آوری گردید. ابزار گردآوری پرسشنامه شامل بخش اول خصوصیات فردی، بخش دوم سوابق بیماری و بخش سوم در رابطه با رژیم غذایی(16 سؤال)، حیطه کنترل و درمان(13سؤال) و حیطه پیشگیری 13 سؤال بود. اطلاعات بوسیله پرسشنامه جمع آوری شد و در نهایت آنالیز داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی انجام گردید.

  یافته­ها: نتایج نشان داد که اکثریت واحدهای مورد پژوهش(72%) به دیابت نوع دو مبتلا بودند. اکثریت واحدهای مورد پژوهش(80 %) در حیطه کنترل و درمان، (75%) در سطح پیشگیری، (60%) در حیطه رژیم غذایی از آگاهی لازم برخوردار نبودند. اکثریت واحدهای پژوهش(82 % ) قبل از تعیین نیازهای آموزشی وضعیت خودمراقبتی خود را ضعیف اعلام نمودند پس از گذشت 6ماه وضعیت خودمراقبتی خود را اکثریت(91 % ) واحدهای پژوهش خوب اظهار کردند. یافته ­ ها نشان داد که بین میزان خودمراقبتی با نیازهای آموزشی ارتباط معنادار وجود داشت( p<0/05 ). هم­چنین بین میزان تحصیلات و خودمراقبتی نیز ارتباط معنادار مشاهده شد( p=0/015 ).

  بحث و نتیجه­گیری: ارزیابی نیازهای آموزشی و آموزش خودمراقبتی به بیماران دیابتی همواره یک استراتژی کلیدی و ارزشمند در زمینه کنترل موفق دیابت است. اثرات ارزنده و مفید آموزش به بیمار بارها در تحقیقات مختلف تأیید شده است. لذا لازم­ است در تمامی بیمارستان ها پرستاران آموزش دیده، آموزش های لازم به بیماران دیابتی جهت مراقبت از خود داده شود.