مقدمه و هدف: افسردگی و اضطراب از اختلالات روانی شایع در جوامع انسانی به شمار می­رود که می­تواند بر روی پیش­آگهی بیماران دیابتی تاثیر قابل توجهی بگذارد. لذا این مطالعه با هدف شیوع افسردگی و اضطراب در بیماران دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان­های طالقانی آبادان و ولیعصر خرمشهر در سال 1390 انجام شده است.

مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی- مقطعی و نمونه­گیری به روش نمونه در دسترس انجام گرفته است، حجم نمونه در این مطالعه شامل 102 نفر بیمار دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی آبادان و ولیعصر خرمشهر بوده است. ابزار گردآوری داده­ها پرسشنامه بوده و از سه بخش اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه افسردگی بک و پرسشنامه اضطراب اشپیل بر­گر تشکیل شده بود. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از نرم­افزارspss ویرایش17و آزمونهای آماری کای دو، t-test و آنالیز واریانس یکطرفه انجام شد.

یافته ها: از 102 بیمار مبتلا به دیابت شرکت کننده در این مطالعه، 8/60 درصد مونث، 75 درصد متاهل، 1/45 درصد بی سواد، 5/54 درصد غیرشاغل، 3/87 درصد مبتلا به دیابت نوع دو، میانگین مدت ابتلا به دیابت 10/7±13/10 سال بودند. در این مطالعه 9/56 درصد دارای اضطراب متوسط و 4/42 درصد دارای افسردگی شدید بودند. نتایج نشان داد که بین افسردگی با وضعیت تاهل (01/0P˂)، سطح تحصیلات (01/0P˂) و مدت ابتلا به دیابت (05/0P=) و همچنین بین اضطراب با جنس (01/0P˂)، وضعت تاهل (01/0P˂) و مدت ابتلا به دیابت (05/0P˂) از نظر آماری ارتباط معنی­داری وجود دارد.

بحث و نتیجه­گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که میزان اضطراب و افسردگی در بیماران دیابتی شرکت کننده در این مطالعه بالا بوده که می­تواند سلامت آنان را به مخاطره اندازد. با توجه به این موضوع، اهمیت وجود مراکز مشاوره و روان­درمانی در مراکز و کلینیک­های دیابت روشن می­گردد.