مقدمه و هدف: دیابت نوع یک از شایعترین بیماری های مزمن دوران کودکی و نوجوانی است. عوارض بلند مدت و کوتاه مدت بیماری توانایی بیماران را برای رفتارهای مراقبت از خود تحت تأثیر قرار می دهد. با توجه به اینکه خودکارآمدی یک فاکتور مؤثر بر رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت است، مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان خودکارآمدی و برخی عوامل مرتبط با آن در نوجوانان مبتلا به دیابت  نوع یک انجام شد.

مواد و روش­ها: مطالعه توصیفی-تحلیلی حاضر بر روی نوجوانان مبتلا به دیابت انجام شد. 100 نوجوان دیابتی به روش سرشماری  انتخاب و اطلاعات با استفاده از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و مقیاس خود کارآمدی در مدیریت دیابت جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی، تی مستقل  و آنالیز رگرسیون چند متغیره تحت نرم افزار آماری 18 SPSS انجام شد.

یافته­ها: میانگین نمره خودکارآمدی نوجوانان  مبتلا به دیابت 06/21±68/91 بود. بین میانگین  نمره کل خودکارآمدی نوجوانان در دو جنس از نظر تفاوت آماری معنی داری وجود داشت (p=0/04). آزمون پیرسون ارتباط مستقیم بین مؤلفه کنترل قند خون با سن(p=0/005)، جنس(/p=0/006) و تحصیلات(p=0/002) نشان داد. همچنین بین مؤلفه مراقبت پزشکی بارتبه تولد( p=0/002)، سن(p=0/000)، طول مدت بیماریp=0/007، تحصیلات(p=0/01) نیز  ارتباط معنی دار بود. نتایج آنالیز رگرسیون چند متغیره نشان داد که متغیر جنس توانایی پیش بینی خود کارآمدی را در نوجوانان مبتلا به دیابت  دارد (p=0/04) .

بحث و نتیجه­گیری: جنس یکی از مؤلفه های تأثیر گذار بر خودکارآمدی در نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک است و توان
پیش گویی کنندگی در انجام رفتارهای خودمراقبتی را دارد همچنین  رتبه تولد می تواند بر میزان خودکارآمدی نوجوانان در حیطه مراقبت پزشکی تأثیر گذار باشد.