� مقدمه و هدف: دیابت ، یکی از شایع ترین بیماری های مزمن متابولیک است و سواد سلامت فراتر از توانایی خواندن و نوشتن (سواد عمومی) افراد می باشد و منعکس کننده مراقبت های بهداشتی بیمار است. خودکارآمدی باوری است که فرد درمورد توانایی های خود برای اجرای رفتارها و نتایج رفتاری خود دارد. هدف این مطالعه تعیین رابطه سطح سواد سلامت با خودکارآمدی در بیماران دیابتی نوع دو مراجعه کننده به کلینیک دیابت شهرستان گرگان بوده است.

� مواد و روش&zwnjها: در یک مطالعه توصیفی &ndash همبستگی 100 نفر به صورت تصاد فی ساده از میان افراد مبتلا به دیابت در سال 1393 انتخاب شدند. یافته ها از طریق پرسشنامه دموگرافیک، سواد سلامت و خودکارآمدی جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده های این پژوهش براساس آمار توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی ( آزمون رگرسیون خطی ، رگرسیون چندگانه و آزمون آنالیزواریانس) انجام گرفت.

� یافته&zwnjها : میزان سواد سلامت9/21 +7/86 به میزان مرزی و خودکارآمدی 13/6 + 7/18 به میزان متوسط بود. بین سواد سلامت با تحصیلات( P=0/01 )، شغل ( P=0/02 ) و دسترسی به منابع اطلاعاتی( P=0/01 ) ارتباط معنی داری مشاهده شد و همچنین سطح خودکارآمدی با تحصیلات ( P=0/01 )، شغل ( P=0/001 ) و دسترسی به منابع اطلاعاتی( P=0/04 ) ارتباط معنی داری داشت. به طوری که سواد سلامت با خودکارآمدی ارتباط معنی داری داشت((P<0/01,r =0/72و با افزایش سواد سلامت خودکارامدی بیشتر گردید.

� بحث و نتیجه&zwnjگیری: سواد سلامت در مبتلایان به دیابت و خودکارآمدی آنها، نقش مهمی در پیش بینی سلامت این بیماران دارد. اهمیت و ضرورت توجه به سواد سلامت و خودکارآمدی در مداخلات آموزشی که برای ارتقای خودمراقبتی در بیماران دیابتی انجام می شود به خوبی ثابت کرده که تو جه به سطح سواد سلامت و خودکارآمدی در بیماران به عنوان عامل تأثیرگذار و ضروری به نظر می رسد.