مقدمه و هدف: علاوه بر عوامل خطر شناخته شده ، نقش ریز مغذی های مختلف مثل سلنیوم در بروز دیابت پیشنهاد شده است. برخی مطالعات قبلی همراهی بین کمبود سلنیوم و دیابت نوع دو را نشان داده است، در حالی که سایر مطالعات چنین رابطه ای را اثبات نکرده است. هدف این مطالعه ارزیابی سطح سرمی سلنیوم در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو در مقایسه با گروه کنترل بود. این مطالعه توصیفی تحلیلی مقطعی بر روی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو در شهر زاهدان انجام شده است.

مواد و روش ها: صد و چهل بیمار تازه تشخیص داده شده مبتلا به دیابت نوع دو تحت بررسی سطح سرمی سلنیوم قرار گرفتند. صد و چهل فرد از جمعیت عمومی که سطح قند خون ناشتای نرمال داشتند به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. هر یک از افراد گروه کنترل به صورت جفت با افراد گروه مورد بر اساس جنس، سن (± یک سال) و نمایه توده بدنی (۱±) جور شدند. سطح سرمی سلنیوم به روش اسپکترومتری تعیین شد. نتایج با استفاده از t-test مقایسه شد.

یافته ها: میانگین سطح سرمی سلنیوم دربیماران ۷۸/۱۶±۶۸/۹۱ میکروگرم در لیتر و در گروه کنترل ۹۶/۲۱±۲۵/۱۴۴میکروگرم در لیتر بود. میانگین سطح سرمی سلنیوم بین دو گروه از نظر آماری تفاوت مشخصی داشت (p< ۰,۰۰۱). سطح سرمی سلنیوم در بیماران مبتلا به دیابت با اختلاف واضح آماری پایین تر از گروه کنترل بود.

بحث و نتیجه گیری: در این مطالعه سطح سرمی پایین سلنیوم با دیابت همراهی داشت.  برای ارزیابی ارتباط بین سطح سرمی سلنیوم و بروز دیابت، مطالعاتی با حجم نمونه بالاتر مورد نیاز می باشد. همچنین مطالعاتی آینده نگر همراه با جایگزینی سلنیوم و بررسی اثرات آن بر روی میزان بروز دیابت می تواند مفید باشد.