فرزانه شجاعی، شیدا جبل عاملی، دکتر زهره لطیفی، دکتر منصور سیاوش، دوره ۱۱، شماره ۱ - ( ۱۱-۱۴۰۱ )
چکیده
مقدمه و هدف: یکی از بیماریهای مزمن دیابت نوع ۲ است. که از عوامل روانشناختی تاثیرگذار در مدیریت آن پریشانی دیابت است. لذا هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر خودشفابخشی با درمان شناختی رفتاری تلفیق با ذهن آگاهی بر پریشانی دیابت و کنترل قند خون بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ می باشد.
روش پژوهش: این پژوهش نیمه تجربی بر روی ۶۰ نفر مبتلا به دیابت نوع ۲ که به صورت هدفمند انتخاب شده بودند انجام گرفت. افراد به طور تصادفی در دوگروه مداخله و یک گروه کنترل قرار گرفتند. گروههای مداخله ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه ای (هفته ای یک جلسه) درمان شناختی رفتاری تلفیق با ذهن آگاهی و خودشفابخشی دریافت کردند. ابزار پژوهش پرسشنامه پریشانی دیابت پولونسکی و همکاران (۲۰۰۵) که دارای روایی محتوا و پایایی با آلفای کرونباخ ۰/۸۷ می باشد و تجهیزات آزمایشگاهی جهت اندازه گیری هموگلوبین گلیکوزید بود. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی در نرم افزار SPSS-۲۴ تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: از بین دو شیوه مداخله فقط خودشفابخشی توانست به طور موثری سبب کاهش هموگلوبین گلیکوزیدی شود. همچنین هر دو شیوه مداخله باعث کاهش پریشانی دیابت شد ولی اثر خودشفابخشی در طول زمان ثابت باقی ماند.
نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که خودشفابخشی توانست علاوه بر پریشانی دیابت هموگلوبین گلیکوزید را هم کاهش دهد و اثر آن در طول زمان ثابت باقی ماند. پیشنهاد می شود اثر خودشفابخشی در سایر زمینه های مرتبط با دیابت بررسی شود.
