مقدمه و هدف: بیماری دیابت شایعترین بیماری غدد درون ریز با ایجاد عوارضی خطرناک است لذا تجربه آن برای نوجوان دیابتی وارد شدن به مرحله تازه­ای از زندگیشان می­باشد که مستلزم شرکت فعال نوجوان در امر خود مراقبتی است. پرسنل بهداشتی و درمانی نیازمند اطلاعات بیشتری در مورد تجربیات نوجوانان دیابتی در زندگی روزمره شان با این بیماری هستند. لذا تحقیق کیفی حاضر با هدف تبیین تجارب نوجوانان دیابتی انجام پذیرفت .

مواد و روش­ها: این مطالعه یک بررسی کیفی از نوع پدیدار شناسی است که در آن ۱۴ نوجوان دیابتی در سن ۱۲ الی ۱۸ سال با تجربه بیش از یکسال ابتلا به دیابت شرکت داشتند. بیماران در این مطالعه با انجام مصاحبه­های عمیق نیمه ساختار مند طی ۴۵ الی ۹۰ دقیقه مورد بررسی قرار گرفتند. متن مصاحبه­های ضبط شده پس از پیاده سازی به روش تحلیل محتوایی قراردادی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته­ها: طی فرآیند تجزیه و تحلیل داده­ها هفت درون مایه اصلی شامل: تغییر در سبک زندگی، مشکلات مربوط به دریافت انسولین، مشکلات ناشی ازتغییرات قندخون، ترس از آینده، شخصیت بیمار و خصوصیات فردی، مشکلات اقتصادی و وابستگی به خانواده، سازگاری با بیماری استخراج گردید .

بحث و نتیجه­گیری: نوجوانان دیابتی مهمترین اشخاص در نحوه عملکرد خود مراقبتی­اند که توجه به آنها و درک نکات ظریف بیانات آنان می­تواند اعضا تیم درمانی و مراقبتی را در ارائه خدمت مطلوبتر کمک نماید. تعامل این افراد با یکدیگر در بستر اجتماعی نتایج را ممکن می­سازد.

  مقدمه و هدف: دیابت یک بیماری مزمن در تمام دوران زندگی است که دارای اثرات مستقیم و غیرمستقیم بر کیفیت زندگی بیماران دیابتی بوده و با افزایش مشکلات ناشی از این بیماری، کیفیت زندگی نیز کاهش می یابد. لذا این مطالعه به منظور تعیین بررسی تأثیر آموزش بر ارتقاء کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع دو مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان تأمین اجتماعی شهر خرم آباد در سال ۱۳۹۲ انجام شد.

  مواد و روش­ها: این مطالعه مداخله ای نیمه تجربی از نوع دو گروهی قبل- بعد بر روی ۸۰ نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به درمانگاه داخلی بیمارستان تامین اجتماعی شهر خرم آباد(۴۸ مرد و ۳۲ زن) انجام شد که به دو گروه ۴۰ نفری(آزمون- شاهد) تقسیم شدند. میانگین سنی آنها بین۷۰-۳۰ سال بود. ابزار گردآوری داده ها در این تحقیق پرسشنامه بود که جهت جمع آوری اطلاعات دموگرافیک واحدهای تحت مطالعه استفاده شد. کیفیت زندگی نیز با استفاده از پرسشنامه SF-۲۰ به روش مصاحبه تعیین گردید. جلسات آموزشی به روش مستقیم و غیر مستقیم برای گروه مداخله برگزار شد و سه ماه بعد هر دو گروه مجدداً با استفاده از پرسشنامه سنجیده شدند. اطلاعات در دو گروه قبل و بعد از آموزش مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش شماره ۱۷ و آزمونهای ANOVA ، تی مستقل و زوجی در سطح معنی داری P≤۰,۰۵ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

  یافته­ها : در این پژوهش ۴۰% نمونه ها زن و ۶۰% آنها مرد بودند. میانگین سال­های ابتلا به دیابت ۷۰/۷±۵۰/۹ سال بود. نمره کیفیت زندگی در ۹۲/۳۱% بیماران ضعیف، در ۷۸/۲۹% متوسط و در ۳۰/۳۸% خوب بود. نتایج نشان داد که بین میانگین کیفیت زندگی قبل و بعد از مداخله آموزشی تفاوت آماری معنی داری وجود داشت( P≤۰,۰۵ ).

  بحث و نتیجه­گیری: آموزش منسجم به بیمار، کیفیت زندگی بیماران دیابتی را ارتقاء می دهد و به طور قابل ملاحظه میزان عوارض بیماری را کاهش می دهد. ارائه آموزش خوب و کافی به این بیماران می­تواند رضایت آنها را به دنبال داشته و کیفیت زندگی آنها را افزایش دهد.

  مقدمه و هدف: با وجود پیشرفت درمان‌های دارویی و مداخلات غیر طبی برای کنترل بیماری دیابت نوع دو، این بیماری همچنان با مرگ‌ومیر و عوارض قابل‌توجهی همراه است. برای توقف یا معکوس کردن این روند، مداخلات مبتنی بر مدل‌ها و الگوهای گوناگون جهت تغییر شیوه زندگی این بیماران نیاز است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر مداخله آموزشی مبتنی بر مدل ارتقاء سلامت پندر بر شیوه زندگی بیماران دیابتی نوع دو صورت گرفت.

  مواد و روش‌ها: در این کار آزمایی بالینی؛ بیماران به‌صورت تصادفی در دو گروه مداخله آموزشی مبتنی بر مدل ارتقاء سلامت پندر (۲۰ نفر) و گروه کنترل که به روش روتین آموزش می‌دیدند (۲۰ نفر)، قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده‌ها شامل پرسشنامه‌های پژوهشگر ساخته و نمایه شیوه زندگی ارتقاء سلامت بود که قبل و سه ماه بعد از مداخله توسط هر دو گروه تکمیل شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری تی مستقل، تی زوجی و مجذور کای مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند.

  یافته‌ها : میانگین کلی نمره شیوه زندگی (۰۱۶/۰= p ) در ابعاد تغذیه و کنترل استرس در گروه مداخله به‌طور معنا‌داری افزایش یافته بود.

  بحث و نتیجه‌گیری: ارزشیابی پیامدها تغییرات مثبت شیوه زندگی را نشان داد که مؤید تأثیر این مدل آموزشی بر بهبود رفتارهای بهداشتی بیماران با دیابت نوع دو است.

  مقدمه و هدف: دیابت شایع‌ترین بیماری مزمن متابولیک و یکی از چالش‌های بزرگ سلامتی در قرن بیست و یکم است. اختلال متابولیکی ناشی از دیابت شیرین سبب بروز تغییرات پاتولوژیک ثانویه­ای در اندام­های متعدد بدن می­شود که مشکلات فراوانی را برای فرد مبتلا به دیابت و سیستم بهداشتی جامعه به همراه می­آورد . پرستاران به عنوان بزرگترین گروه درمانی باید آگاهی مطلوبی ازدیابت داشته باشند .

  مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی تعداد ۲۶۷ پرستار از بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی زنجان به روش نمونه­گیری طبقه­ای مورد مطالعه قرار گرفتند، میزان آگاهی پرستاران با استفاده از پرسشنامه پژوهشگر ساخته در سه سطح (ضعیف - متوسط - خوب) مورد سنجش قرار گرفت. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش۱۶و با استفاده ازآزمون­های آماری (تی تست، آنوا، کای دو) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت .

  یافته‌ها : نتایج پژوهش نشان داد که ۱/۴ درصد پرستاران از میزان آگاهی ضعیف،۹/۸۶ درصد پرستاران از میزان آگاهی متوسط و ۹ درصد از پرستاران در مورد دیابت آگاهی خوب داشته­اند. بیشترین سؤالی که پاسخ درست داده شد (۶/۸۴درصد) در مورد تغذیه در دیابت و کمترین آگاهی در زمینه تزریق انسولین بوده است.

  بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به ماهیت مزمن دیابت و اهمیت آن از دیدگاه بالینی و پرستاری، نتایج پژوهش نشان داد اکثریت پرستاران از میزان آگاهی متوسطی برخوردارند، لذا آگاهی کادر درمانی مراکز بهداشتی به ویژه پرستاران بایستی افزایش یابد. و برگزاری دوره­های آموزش مداوم، یکی از روش های مناسب برای رسیدن به این هدف می­باشد .

  مقدمه و هدف: دیابت قندی یکی از بیماری های شایع و خطرناک است که مطالعات زیادی جهت ارتقای کنترل آن انجام ولی با توجه به ناکافی بودن روش های معمول جهت ارتقای کنترل دیابت ، این مطالعه کیفی به منظور بهینه سازی آموزش نوجوانان جهت ارتقای کنترل دیابت آنها انجام گردید.

  مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر یک تحقیق عملکردی مشارکتی بود که در آن ۱۰ نفر از پرسنل مرکز دیابت و ۷۴ نفر از نوجوانان دیابتی و خانواده های آنان شرکت داشتند که با ۷ نفر از پرسنل و ۱۴ نفر از نوجوانان وخانواده آنان مصاحبه های عمیق ۶۵ الی ۱۲۰ دقیقه ای انجام تا مشکلات شناسایی شوند، پس از شناسایی مشکلات توسط مشارکت کنندگان ، جلسات بحث های گروهی جهت طراحی برنامه برگزار شد و با تشکیل جلسات هدایت کننده تصمیمات اجرایی برای برنامه های آموزشی که توسط مشارکت کنندگان در اولویت قرار گرفته بودند انجام شد، پس از اجرای برنامه های تغییر مجددا ۲۱ مصاحبه با مشارکت کنندگان اجرا و مقایسه قبل و بعد از برنامه های تغییر انجام وارزشیابی شدند، علاوه بر این در بخش کمی میزان قند خون و HbA_۱c اندازه گیری شدند که با آزمون آماری تی زوجی واطلاعات کیفی بامقایسه مداوم مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

  یافته‌ها :

  با بهینه سازی آموزشی، تزریق ناصحیح انسولین به تزریق صحیح، عدم شناخت نسبت به رژیم غذایی به شناخت نسبت به رژیم غذایی، مراجعه ضعیف به مرکز برای دریافت مشاوره به مراجعه مرتب برای دریافت مشاوره ،بی توجهی نسبت به کنترل قند خون و HbA_۱c به کنترل مرتب قند خون و HbA_۱c تغییر یافت؛ علاوه بر تغییرات کیفی تغییرات کمی اندازه گیری قند خون ناشتا از ۶۵/۶۹ ± ۱۸۹ به ۴۲/۵۹ ± ۰۸/۱۴۱ (HbA۱C ( PV=۰/۰۰۲ از ۳۵/۱ ± ۴۵/۸ به۸۹/ ± ۹۸/۶ (PV=۰/۰۰۰۱) مشاهده شد.

  بحث و نتیجه‌گیری: با بهینه سازی آموزشی ، باتوجه به نتایج بدست آمده ناشی از تغییرات نشانگر ان است که کنترل دیابت در نوجوانان ارتقاء یافته است.

مقدمه و هدف: بیماری دیابت از جمله بیماری��هایی است که سهم عمده درمان و کنترل آن به عهده بیماران است. لذا ارزیابی میزان پیروی در بیماران دیابتی حائز اهمیت می�باشد. تعیین عوامل مؤثر در پیروی بیماران دیابتی از رژیم درمانی، قدم اول در طراحی مداخلات درمانی می�باشد. این مطالعه با هدف تعیین رابطه برخی عوامل فردی و اجتماعی با پیروی از رژیم درمانی در بیماران دیابتیک تیپ دو مراجعه کننده به مرکز دیابت تأمین اجتماعی اصفهان انجام گردید.

مواد و روش&zwnjها: این مطالعه بصورت کمی و از نوع همبستگی انجام گردید . تعداد ۱۰۶ نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مرکز دیابت تأمین اجتماعی اصفهان که دیابت آنها اثبات شده، سن بالای ۴۰ سال داشته و بدون نقص عضو ناشی از دیابت بوده و به طور مداوم تحت مشاوره تغذیه�ای قرار داشته�اند، به روش سرشماری مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات از طریق پرسشنامه محقق ساخته، جمع آوری شد. داده�ها با استفاده از نرم افزار SPSS با روش��های آمار استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته&zwnjها: نتایج نشان داد همبستگی مثبت و معناداری بین پیروی از رژیم درمانی با سطح تحصیلات، میزان مراجعه به مرکز درمانی، نگرش و عقاید، میزان آگاهی، عوامل اجتماعی و حمایت خانوادگی بیماران دیابتیک تیپ دو وجود دارد. در حالی که بین پیروی از رژیم درمانی با درآمد و مدت زمان تشخیص بیماری همبستگی منفی و معناداری مشاهده شد. همچنین بین پیروی از رژیم درمانی با سن، وضعیت تأهل، وضعیت مسکن، سابقه مصرف گیاهان دارویی و مدت زمان صرف شده برای رسیدن از خانه به مرکز درمانی همبستگی معناداری وجود نداشته است.

بحث و نتیجه&zwnjگیری: برخی از عوامل فردی و اجتماعی می توانند در میزان پیروی از رژیم درمانی تأثیرگذار باشند.

مقدمه و هدف: دیابت یک مشکل عمده نظام سلامت می باشد و فعالیت فیزیکی یکی از مهمترین عوامل قابل پیشگیری در افراد پیش دیابت می باشد. مدل فرانظری، الگویی جامع در تغییر رفتار فعالیت فیزیکی است. بنابراین، در این مطالعه به بررسی وضعیت فعالیت فیزیکی افراد پیش دیابت در شهر سبزوار بر اساس مدل فرا نظری پرداخته شده است.

مواد و روش: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی ۲۰۰ نفر از افراد پیش دیابتی به روش نمونه گیری تصادفی آسان انتخاب شدند. روش بررسی در این مطالعه تکمیل ابزار جمع آوری اطلاعات توسط افراد مورد بررسی بود. این ابزار شامل مشخصات دموگرافیک و سازه های اصلی مدل  فرانظری بود که روایی و پایایی ابزار نیز مورد تایید قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل از نرم افزار SPSS۱۵ استفاده گردید.

یافته ها: در این مطالعه ۷۰ مرد و ۱۳۰ زن با  میانگین سنی۲۳/۱۲± ۱۸/۴۸ سال شرکت داشتند. طبق یافته ها، ۸۳% از افراد مورد مطالعه  در مراحل قبل از عمل و فقط ۱۷ درصد در مراحل عمل و نگهداری بودند. همچنین بین سازه های مدل با مراحل تغییر ارتباط معنی داری وجود داشت (p<۰/۰۰۰) به طوریکه با پیشرفت افراد در طول مراحل تغییر از پیش تفکر تا نگهداری بر میزان خودکارامدی، فرایندهای تغییر و موازنه تصمیم گیری افزوده شد.

بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که بیشتر افراد شرکت کننده در مراحل قبل از عمل بودند. در این راستا با توجه به نتایج این مطالعه می توان به طراحی برنامه های آموزشی مناسب برای گروههای هر مرحله اقدام نمود.

مقدمه و هدف: در کشورهای پیشرفته، چاقی و اضافه وزن از مشکلات اساسی کودکان و بالغین به شمار می آید و اضافه وزن دوران کودکی عاملی مؤثر در اضافه وزن سنین بزرگسالی و بیماریهای مزمن نظیر دیابت و مقاومت به انسولین شناخته شده است هدف از این مطالعه بررسی ریسک فاکتورهای چاقی در کودکان جهت جلوگیری از دیابت تیپ دو در بزرگسالی بود.

مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع مورد-شاهدی بود و گروه موارد شامل دانش آموزانی است که نمایه توده بدنی آنها بر پرسنتایل ۸۵ درصد یا بالاتر قرار دارد و گروه شاهد شامل کودکانی می باشد که نمایه توده بدنی آنها کمتر از پرسنتایل ۸۵ درصد قرار دارد. تعداد نمونه های گروه مورد ۱۲۰ نفر و گروه شاهد ۴۸۰ نفر بود. مشخصات دموگرافیک کودک، وزن کودک و والد، نوع زایمان ، وزن دانش آموزدر زمان ورود به مقطع ابتدایی، وضعیت تغذیه کودک کودک مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.

یافته ها: نتایج حاکی از ان بود که وزن مادر و پدر در کودکان چاق بطور معنی داری بیش از دیگران بود (به ترتیب، p=۰,۰۰ و p=۰,۰۲۴) نوع تغذیه نیز با بروز چاقی ارتباط معنی داری داشت (p<۰,۰۵ ).

بحث و نتیجه گیری: نویسندگان مصرف لبنیات کم چرب و مربا های کم شیرین و ماکارونی های سبوس دار و فست فود استاندارد را به عنوان جانشین غذاهای پر چرب وغیر استاندارد توصیه می کنند.

مقدمه و هدف: بیماری دیابت یک بیماری خود مدیریتی است. خودکارآمدی هم یک فاکتور ضروری برای تأثیر گذاری بر رفتارهای خود مراقبتی در بیماران دیابتی به شمار می رود. بیمارانی که خود کارآمدی بهتری دارند مراقبت از خود را، بهتر  مدیریت می کنند. لذا این مطالعه با هدف تعیین میزان خودکارآمدی بیماران دیابتی مراجعه کننده به مرکز بهداشتی درمانی شهرستان بابل در سال ۱۳۹۵ انجام شد.

مواد روش­ها: این مطالعه مقطعی، بر روی ۲۲۰ بیمار دیابتی مراجعه‌کننده به مرکز بهداشتی درمانی روستایی سیاهکلا شهر بابل که به صورت نمونه گیری آسان وارد تحقیق شدند، انجام شد. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه خودکارآمدی در مدیریت دیابت استفاده شد که به روش مصاحبه با بیماران تکمیل گردید. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افرار آماریSPSS۲۲ و آزمون های تی تست مستقل و آنالیز واریانس استفاده شد و در سطح معنی‌داری ۰۵/۰ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته­ها: میانگین و انحراف معیار سن شرکت کنندگان ۴۸/۱۱±۷۵/۵۶ سال بود. میانگین و انحراف معیار نمره خودکارآمدی کل بیماران۶۱/۹±۶۴/۵۲ است. براساس آزمون ANOVA و t.test بین خودکارآمدی و متغیرهای سن (۰۰۱/۰=p)، جنس ( ۰۰۲/۰=p)، سطح تحصیلات (۰/۰۰۱=p)، شغل (۰/۰۰۱=p)، وضعیت تاهل( ۰/۰۴۷=p)، شاخص توده بدنی( ۰/۰۲۹=p)، نوع دیابت( ۰/۰۰۱=p)، ورزش( ۰/۰۰۱=p) و رژیم غذایی ( ۰/۰۰۲=p) ارتباط آماری معنی داری وجود داشت. همچنین میانگین نمره خودکارآمدی در مردان، سطوح تحصیلی بالاتر و نیز در افراد کارمند و مجرد بیشتر بود.

بحث و نتیجه­گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که میزان خودکارآمدی در بین شرکت کنندگان در سطح متوسطی قراردارد. لذا با توجه به این که خودکارآمدی به عنوان مهم ترین عامل تعیین کننده رفتارهای خود مراقبتی در اشخاص دیابتی از اهمیت زیادی برخوردار است، ضرورت تقویت آن احساس می شود و باید در برنامه های آموزشی بر آن تأکید گردد.

مقدمه و هدف: دیابت نوع دو با اختلال در عملکرد ارگان‌های مختلف بدن از جمله تیروئید همراه است. در مطالعه حاضر سطوح سرمی هورمون‌های تری‌یدوتیرونین (T_۳)، تیروکسین (T_۴) و هورمون محرک  تیروئید (TSH) در بیماران مبتلا دیابت نوع دو مراجعه کننده به مرکز دیابت سنندج و همچنین افراد سالم غیردیابتی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.

مواد و روش ها: در مطالعه توصیفی تحلیلی حاضر، ۱۰۰ بیمار مبتلا به دیابت نوع دو  مراجعه‌کننده به مرکز دیابت بیمارستان توحید سنندج و ۱۰۰ فرد سالم بصورت در دسترس وارد مطالعه شدند. اطلاعات دموگرافیک بیماران در پرسش‌نامه‌ جمع‌آوری شد و نمونه خون جهت تعیین سطوح T_۳، T_۴ و TSH اخذ گردید. داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS-۱۹ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته ها: شیوع سطوح غیرنرمال هورمون‌های TSH، T_۴ و T_۳ در افراد مبتلا به دیابت نوع دو به ترتیب ۲۶، ۱۸ و ۱۵ درصد و در افراد سالم به ترتیب ۴، ۴ و ۳ درصد بود. سطوح TSH در افراد مبتلا به دیابت نوع دو با میزان mIU/L ۵/۶۷±۴/۳۳ به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه شاهد با میزان mIU/L ۲/۷۹±۱/۶۸ بود (۰۰۱/۰P<). مقادیر T_۴ و T_۳ در افراد مبتلا به دیابت نوع دو با میزان mIU/L ۷/۱۸±۲/۱۸ و ۰/۴۲±۱/۱۷ بطور معنی‌داری کمتر از افراد سالم با میزان mIU/L ۱/۶۷±۷/۹۷ و ۰/۳۳±۱/۳ بود.

بحث و نتیجه گیری: شیوع اختلالات عملکرد تیروئید در بیماران دیابتی نوع دو نسبت به افراد سالم بطور معنی‌داری بیشتر است. توجه به شیوع بالای اختلال عملکرد تیروئید در بیماران دیابتی نوع دو و تاثیر عملکرد تیروئید در متابولیسم قند و لیپید، بررسی عملکرد تیروئید در بیماران دیابتی منطقی به نظر می‌رسد.

مقدمه و هدف: در این مطالعه ی مقطعی، ۱۹۸ زن مبتلا به دیابت با استفاده از فرمول حجم نمونه و نمونه گیری تصادفی منظمو متناسب با حجم، وارد مطالعه شدند. پرسش نامه ها شامل ویژگیهای جمعیت شناختی، پیروی از اقدامات بهداشتی در بیماران دیابتی و پرسشنامه محقق ساخته بر اساس برخی سازه های تئوری شناختی بود. پس از جمع‌آوری داده ها وارد نرم افزار آماری SPSSv۱۸ بین پیروی از رفتارهای بهداشتی (فعالیت بدنی و تغذیه) با سازه های SCT انتظارات پیامد، خودکارآمدی و خودتنظیمی همبستگی مستقیم و معناداری مشاهده شد.

مقدمه و هدف: افزایش رهاسازی گلوکز کبدی از مشخصه های اصلی دیابت نوع ۲ است؛ که به نوعی اختلال در فعالیت آنزیم های موثر در فرآیند گلوکونئوژنز کبدی نسبت داده شده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر تمرینات هوازی بر بیان گلوکز ۶ فسفاتاز (G۶Pase) در هپاتوسیت های کبدی رت های دیابتی نوع ۲ انجام گرفت.

مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، ۱۶ سر نر ویستار (۲۰ ± ۲۲۰ گرم) توسط تزریق درون صفاقی نیکوتین آمید – STX دیابت نوع ۲ شدند و به شیوه تصادفی به گروه های ورزش (۸ = n) و کنترل (۸ = n)  تقسیم شدند. گروه ورزش در یک دوره تمرینات هوازی ۱۲ هفته ای به تعداد ۵ روز هفته شرکت نمودند. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، سطوح ناشتایی گلوکز و بیان G۶Pase در سلول های کبدی هر دو گروه اندازه گیری و توسط آزمون تی مستقل با یکدیگر مقایسه شدند.

یافته ها: در مقایسه با گروه کنترل، تمرینات هوازی به کاهش معنی دار گلوکزناشتا (۰/۰۰۰۱ > p) و بیان G۶Pase (p<۰/۰۰۰۱ ) در سلول های کبدی رت ها در گروه ورزش منجر شد.

بحث و نتیجه­گیری: بر پایه یافته های موجود، به نظر می رسد تمرینات هوازی به واسطه مهار فرآیند گلوکونئوژنز کبدی ناشی از کاهش بیان G۶Pase در سلول های کبدی به کاهش سطوح گلوکز در بیماران دیابتی منجر می شود. 

هپاتیت اتوایمیون یک بیماری خودایمن کبدی است که دوره ای از التهاب مزمن و پیشرفته ی کبد را به دنیال دارد. با اینکه هنوز مکانیسم پاتولوژیک بیماری های اتوایمیون در بافت های مختلف بدن به خوبی حل نشده است اما تجمع بیماری های اتوایمیون در افراد خاصی مشاهده می شود.گسترش بیماری های اتوایمیون مستلزم استعداد ژنتیکی و عوامل محیطی است که مسیرهای ایمنی خاصی را فعال می کند و ثانویه به آن بافت های بدن از بین می رود. تا کنون همپوشانی و همراهی هپاتیت خودایمن با بیماری هایی نظیر سیروز صفراوی اولیه به اثبات رسیده است اما همراهی هپاتیت اتوایمیون با سایر بیماری های ژنتیکی نظیر دیابت به خوبی بررسی نشده است.

مقدمه : ﺑﯿﻤﺎری دیابت، شایعترین ﺑﯿﻤﺎری ﻣﺘﺎﺑﻮﻟﯿﮏ و ﭼﻬﺎرﻣﯿﻦ ﻋﻠﺖ ﻣﺮگ و ﻣﯿﺮ در ﺟﻮاﻣﻊ ﻏﺮﺑﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.خوش بینی باعث بهبود عملکرد فیزیکی و روانی ، کاهش استرس ، انگیزه بالا برای پیشرفت ، فعال شدن دستگاه ایمنی و کاهش عفونت ها می شود. معنای زندگی نیز موجب سلامت روان ، امید و کاهش اختلال های روانی می شود. لذا این مطالعه با هدف بررسی رابطه خوش بینی و معنای زندگی در بیماران دیابتی انجام شد.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع توصبفی- همبستگی می باشد .جامعه پژوهش از میان بیماران دیابتی مراجعه کننده به بخش داخلی بیمارستان امیرالمومنین علی (ع) به روش مبتنی بر هدف انتخاب که پس از ابراز تمایل و تکمیل فرم رضایت نامه، سه پرسشنامه شامل مشخصات جمعیت شناختی ، پرسشنامه معنای زندگی و پرسشنامه جهت گیری زندگی به شرکت کنندگان تحویل داده شد و پس از ارائه توضیحات و تکمیل پرسشنامه ها توسط بیماران داده های حاصل از آنها وارد نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار، فراوانی و درصد) و آمار تحلیلی (تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون )انجام شد.

یافته ها: میانگین نمره ی خوش بینی ۱۹,۴۶ و میانگین آن در معنای زندگی ۲۹.۷۸ به دست آمد که نشان دهنده این است که خوش بینی و معنای زندگی در بین بیماران دیابتی در سطح مطلوب بوده است. بر اساس آزمون آماری همبستگی پیرسون بین خوش بینی و معنای زندگی در بیماران دیابتی رابطه معناداری وجود دارد (۰.۰۰۱)، بطوری که می توان گفت هرچه میزان خوش بینی بیشتر باشد معنای زندگی نیز بیشتر می شود . بین هیچکدام از اطلاعات دموگرافیک با خوش بینی و معنای زندگی ارتباطی وجود نداشت.

نتیجه گیری : با توجه به یافته های پژوهش به نظر می رسد افزایش خوش بینی بر میزان معنای زندگی بیماران دیابتی موثر می باشد. معنای زندگی از سوی دیگر به سازگاری با بیماری و مشکلات زندگی از طریق خوش بینی تاثیرگذار است و به تغییر کیفیت و رضایت از زندگی افراد منجر می شود. لذا بهتر است که مراقبین سلامت ، پرستاران و پزشکان به این موارد توجه خاص داشته باشند.

مقدمه: دیابت، بیماری متابولیکی است که می تواند منجر به عوارض شدید و مرگ زودرس شود. یکی از عوارض میکرووسکولار دیابت، رتینوپاتی دیابتی است. با توجه به اهمیت این عارضه مهم، هدف از این مطالعه مروری بر رتینوپاتی دیابتی است.

روش: مقاله ی حاضریک مطالعه ی مروری است. جستوجو با استفاده ازکلید واژه ها از جمله تازه های کلی رتینوپاتی دیابتی،  غربالگری رتینوپاتی و درمان رتینوپاتی در پایگاه های Google Scholar, Scopus Clinical Key, PubMed, Medline and CINHAL, SID  ازسال ۲۰۰۰ تا۲۰۲۱ انجام گرفت ومقالات ونتایج مورد بررسی قرار گرفتند. 

یافته ها: رتینوپاتی دیابتی دارای عوامل خطر مختلفی است که به سن شروع یا تشخیص دیابت، مدت بیماری و کنترل قند خون وابسته است. گایدلاینهای مربوط به غربالگری رتینوپاتی دیابتی متفاوت است. گایدلاین اخیر بریتانیا، غربالگری سالانه افراد مبتلا به دیابت ۱۲ سال به بالا را بر اساس شیوع کم رتینوپاتی دیابتی در کودکان کم سن تر، توصیه می کند. روش های فعلی برای درمان رتینوپاتی دیابتی شامل فتوکوآگولاسیون ماکولا،  فتوکواگولاسیون نواحی محیطی شبکیه و همچنین درمان دارویی است.