مهری دوستی ایرانی، کبری نوریان، سامره عبدلی، سرور پرویزی، نعیمه سیدفاطمی، دوره ۷، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۹۸ )
چکیده
مقدمه و هدف: این مطالعه در پاسخ به «آیا ما توانستیم به‌خوبی این کار را انجام دهیم؟» به بیان نتایج سه‌گانه‌ی یک مطالعه‌ی اقدام‌پژوهی پرداخته است که «این تحقیق چه اثری بر مشارکت‌کنندگان داشت؟»، «چه اثری بر من به‌عنوان محقق و مشارکت‌کننده داشت؟» و «آیا تقسیم قدرت که لازمه‌ی یک اقدام‌پژوهی مشارکتی است رخ داد؟». مواد و روش ها: این مطالعه به شیوه اقدام‌پژوهی با رویکرد کمیس و مک‌تاگرت در شهر اصفهان و از سال ۱۳۹۰ شروع‌شده است و افراد و سازمان‌های متعددی به‌تدریج در هر مرحله‌ی آن مشارکت نموده‌اند. یافته ها: تحلیل داده‌ها نشان‌دهنده اثربخشی برنامه در سطح مشارکت‌کنندگان اصلی برنامه (افراد مبتلا به دیابت) و اثربخشی برنامه در جلب مشارکت سایر گروه‌ها است که موفقیت برنامه را نشان می‌دهد. اثرات برنامه بر محقق و نحوه توزیع قدرت نیز که باید در هر اقدام‌پژوهی به آن توجه گردد موردبررسی قرارگرفته است. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که با شرایط کنونی و امکانات موجود با اجرای یک شیوه مناسب می‌توان در راستای کاهش انگ در سطح وسیع عمل نمود.
مقدمه و هدف: انگ وابسته به دیابت پدیدهای مهم در بسیاری از کشورها بوده و با برآیندهای منفی متعددی همراه است. این مطالعه به کاوش راهکارهای غلبه بر انگ وابسته به دیابت در سطح مراکز دیابت پرداخته است.
مواد و روش ها: این مطالعه کیفی با روش تحلیل محتوا در اصفهان انجام شد. ۷۴ داوطلب از پرسنل درمانی، افراد جامعه و افراد مبتلا به دیابت به‌صورت مبتنی بر هدف انتخاب شدند. جهت جمع‌آوری داده‌ها از ۲۷ مصاحبه عمیق فردی نیمه‌ساختاریافته و ۱۰ جلسه بحث گروهی، ایمیل، پیامک و گفتگوی تلفنی استفاده شد. مصاحبه‌ها با روش تحلیل محتوای کیفی (استقرایی) مورد تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: تحلیل داده‌ها دو طبقه کلی شامل «تغییر رویکرد مراقبتی کادر درمانی» و «تغییر سیاست‌های مراکز دیابت» را آشکار نمود. کادر بهداشت و درمان نیازمند «تغییر رویکرد مراقبتی» خود هستند که از طریق زیرطبقات «تغییر رویکرد کادر درمانی از بیماری‌محوری به فرد‌محوری»، «به‌روزرسانی اطلاعات کادر درمان» و «تغییر رویکرد کادر درمان در آموزش به افراد مبتلا» قابل حصول است. تغییر سیاست‌های سیستم نیز در زیر طبقات «تسریع فعالیت‌های مراکز دیابت» و «بهبود محیط مراکز دیابت» باید مدنظر قرار گیرد.
نتیجه گیری: راهکارها نشان داد که «تغییر رویکرد مراقبتی کادر درمانی» و «تغییر سیاست‌های مراکز دیابت» می‌تواند کمک کند که افراد مبتلا به دیابت احساس تنهایی و متفاوت بودن و کم‌ارزشی (عناصر تعیین‌کننده در ایجاد و تقویت انگ) نداشته باشند. راهکارهای سطح سازمانی در این مطالعه راهکارهایی نسبتاً بدیع نه‌تنها در حوزه‌ی دیابت بلکه در مقایسه با سایر متون انگ محسوب می‌شوند.
