مقدمه و هدف:  بیماری­های اندام­های تحتانی از جمله بیماری شریان­های محیطی، نوروپاتی محیطی، زخم پاها و نیز آمپوتاسیون اندام­های تحتانی، در افراد دیابتی شایعتر از افراد غیردیابتی است و ۳۰% افراد بالای ۴۰ سال را تحت تاثیر قرار می دهد. زخم های پا شایعترین، جدی­ترین و پر­هزینه­ترین عوارض دیابت هستند و خطر مرگ را در بیماران دیابتی، ۲-۴ برابر افزایش می­دهند و شناسایی عوامل خطر آن می تواند از ایجاد عوارض جبران ­ناپذیر آن جلوگیری نماید از این رو مطالعه­ای با هدف بررسی وضعیت پا در بیماران مبتلا به دیابت انجام گردید.

مواد و روش­ها:  در این مطالعه مقطعی از نوع توصیفی_تحلیلی، بصورت نمونه­گیری دردسترس، وضعیت پا در  ۳۵۵ بیمار دیابتی مراجعه کننده به مرکز آموزشی-درمانی رازی رشت در سال ۱۳۹۲ توسط یک پرستار آموزش دیده مورد بررسی قرار گرفت. داده­ها از طریق مصاحبه و تکمیل پرسشنامه­ محقق ساخته جمع آوری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده­ها، از نرم­افزار آماری SPSS نسخه ۱۶ و آزمون­های آماری توصیفی و استنباطی مجذورکای و رگرسیون لوجستیک استفاده گردید و سطح معناداری کمتر از ۰۵/۰ معنادار در نظر گرفته شد.

یافته­ها:  براساس آزمون کای ­اسکویر میان زخم­پا و پوست خشک و بدون تعریق(۰۱/۰P=)، فیشر(۰۰۴/۰P=)، اختلال­دررشد ناخن های­پا(۰۲/۰P=)، تاول(۰۰۸/۰P=)، انگشت­چکشی(۰۵/۰P=)، انگشت­چنگالی(۰۰۱/۰P=)، مفصل­شارکوت(۰۲/۰P=)، حس درد سطحی با سنجاق و حس ارتعاش با دیاپازون (۰۰۱/۰P=)، نبض پشت ­پایی و تیبیای­ خلفی راست و چپ(۰۰۱/۰P<)، جوشگاه زخم قبلی(۰۰۱/۰P=)، علت بستری در بیمارستان و سابقه بستری قبلی بعلت ضایعات پاها(۰۰۱/۰P=) ارتباط معنادار وجود دارد. تجزیه و تحلیل نهایی متغیرها بر اساس مدل رگرسیون لوجستیک، نشان داد که متغیرهای مرتبط با وضعیت پا در بیماران دیابتی، تاول، انگشت­چنگالی و علت بستری در بیمارستان مرتبط با بیماری دیابت است.

بحث و نتیجه گیری:  ازآنجایی که عواملی ازجمله تاول، انگشت­چنگالی علت بستری در بیمارستان مرتبط با بیماری دیابت در بروز زخم ­پا تاثیر­گذار هستند، پرستاران می­توانند با شناسایی این عوامل خطر نقش موثری در پیشگیری و درمان به موقع زخم­پا داشته باشند.

مقدمه و هدف: با توجه به مزمن بودن بیماری دیابت و مواجه شدن فرد مبتلا با شرایط و مشکلات روزانه در امر مراقبت تقویت نگرش بیماران دیابتی بسیار با اهمیت می باشد. لذا هدف این مطالعه بررسی تأثیر به کارگیری استراتژی ارتباطی

Teach Back بر ارتقاء ابعاد نگرشی بیماران دیابتی نوع۲ بود.

مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کار آزمایی بالینی بود که بر روی ۷۰ نفر از بیماران دیابتی نوع دو انجام شد. شرکت کنندگان به صورت تصادفی به دو گروه آزمون و کنترل (هر کدام ۳۵ نفر) تقسیم شدند و برنامه آموزشی طبق روش Teach Back  در ۴ جلسه برای گروه آزمون انجام شد. داده های مربوط به یک ماه قبل و یک ماه پس از اتمام مداخله با استفاده از پرسشنامه، مصاحبه و خود گزارش دهی جمع آوری و جهت تحلیل داده ها از آزمون های کای دو، تی زوجی و مستقل و SPSS نسخه ۲۰ استفاده شد.

یافته ها: یافته ها نشان داد که نگرش کلی هر دو گروه آزمون و کنترل در مرحله دوم اندازه گیری افزایش معنی‏داری داشته است. علاوه بر این آزمون تی مستقل تفاوت معنا‏داری را در نگرش کلی قبل از مداخله، در بیماران گروه آزمون و کنترل نشان نداد (۰۵/۰ p>). در حالی که همین آزمون بیان گر تفاوت معنی‏دار نگرش کلی بعد از مداخله، بین بیماران گروه آزمون و کنترل بود (۰۵/۰ P< ).

بحث و نتیجه گیری:  با توجه به اینکه ارتباط هدفمند بیمار و پرستار از مباحث اصلی و حرفه ای پرستاری است می توان گفت  به کارگیری  روش های ارتباطی بیمار محور می تواند با ارتقاء نگرش بیماران و پیامد های مثبت مراقبتی همراه باشد.