مقدمه و هدف: مراقبت پیگیر عبارت است از فرآیندی منظم و مستمر برای برقراری ارتباط مؤثر، متعامل و پیگیر بین مددجو به‌عنوان عامل مراقبت پیگیر و ارائه‌دهنده خدمات بهداشتی مراقبتی (پرستار) برای شناخت نیازها، مشکلات و حساس سازی مددجویان، برای قبول و انجام رفتارهای مداوم بهداشتی و کمک به حفظ بهبودی و ارتقاء سلامتی آن‌ها است. این مطالعه با هدف تعیین مقایسه درک بیماران مبتلا به دیابت نوع دو و خانواده آن‌ها از مراقبت‌های پیگیر در بیماران مراجعه‌کننده به بیمارستان‌های علوم پزشکی شهر اصفهان انجام شده است.

  مواد و روش‌ها : این تحقیق مطالعه‌ای توصیفی ‌تحلیلی است، واحدهای مورد پژوهش شامل 140 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو و 140 نفر از اعضای خانواده آن‌ها بودند که در بیمارستان‌های علوم پزشکی اصفهان (الزهرا، امین، خورشید، عیسی بن مریم) در سال 1393 بستری و در طول این مدت و بعد از ترخیص مراقبت‌های پیگیر را دریافت کرده بودند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات پرسشنامه بود که بعد از انجام روایی و پایایی مورد استفاده قرار گرفت. تجزیه ‌وتحلیل اطلاعات با استفاده از نرم‌افزار spss و از آمارهای توصیفی و استنباطی (آزمون Friedman و همبستگی) انجام شد.

  یافته‌ها : یافته‌های این مطالعه نشان داد که در عضو خانواده میانگین درک از آشناسازی 74/14±(32/54)، و حساس سازی 61/8±(57/17) بالاتر از بیمار است؛ اما در بیماران میانگین درک از کنترل 39/23 ± (62/104) و ارزشیابی 03/7 ± (49/33) بالاتر از عضو خانواده است.

  بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این پژوهش درگیر کردن بیمار و خانواده در خصوص اجرای رویکرد مراقبت مداوم و شناسایی عوارض کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت بیماری می‌تواند باعث درک بیشتر بیمار و خانواده از بیماری و اجرای صحیح برنامه مراقبتی از جانب آنان شود. لذا پرستاران باید در مرحله حساس سازی، برنامه‌های آموزشی مشترک مختص بیمار و عضو خانواده را اجرا کنند.