مقدمه و هدف: دیابت یک بیماری مزمن در تمام دوران زندگی است که دارای اثرات مستقیم و غیرمستقیم بر کیفیت زندگی بیماران دیابتی بوده و با افزایش مشکلات ناشی از این بیماری، کیفیت زندگی نیز کاهش می یابد. لذا این مطالعه به منظور تعیین بررسی تأثیر آموزش بر ارتقاء کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع دو مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان تأمین اجتماعی شهر خرم آباد در سال 1392 انجام شد.

  مواد و روش­ها: این مطالعه مداخله ای نیمه تجربی از نوع دو گروهی قبل- بعد بر روی 80 نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به درمانگاه داخلی بیمارستان تامین اجتماعی شهر خرم آباد(48 مرد و 32 زن) انجام شد که به دو گروه 40 نفری(آزمون- شاهد) تقسیم شدند. میانگین سنی آنها بین70-30 سال بود. ابزار گردآوری داده ها در این تحقیق پرسشنامه بود که جهت جمع آوری اطلاعات دموگرافیک واحدهای تحت مطالعه استفاده شد. کیفیت زندگی نیز با استفاده از پرسشنامه SF-20 به روش مصاحبه تعیین گردید. جلسات آموزشی به روش مستقیم و غیر مستقیم برای گروه مداخله برگزار شد و سه ماه بعد هر دو گروه مجدداً با استفاده از پرسشنامه سنجیده شدند. اطلاعات در دو گروه قبل و بعد از آموزش مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش شماره 17 و آزمونهای ANOVA ، تی مستقل و زوجی در سطح معنی داری P≤0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

  یافته­ها : در این پژوهش 40% نمونه ها زن و 60% آنها مرد بودند. میانگین سال­های ابتلا به دیابت 70/7±50/9 سال بود. نمره کیفیت زندگی در 92/31% بیماران ضعیف، در 78/29% متوسط و در 30/38% خوب بود. نتایج نشان داد که بین میانگین کیفیت زندگی قبل و بعد از مداخله آموزشی تفاوت آماری معنی داری وجود داشت( P≤0.05 ).

  بحث و نتیجه­گیری: آموزش منسجم به بیمار، کیفیت زندگی بیماران دیابتی را ارتقاء می دهد و به طور قابل ملاحظه میزان عوارض بیماری را کاهش می دهد. ارائه آموزش خوب و کافی به این بیماران می­تواند رضایت آنها را به دنبال داشته و کیفیت زندگی آنها را افزایش دهد.