مقدمه و هدف: دیابت یک بیماری مزمن است که  به واسطه عارضه زخم پای ناشی از آن سالیانه 50000 تا 60000 آمپوتاسیون انجام می گیرد. چنانچه عوارض ناشی از زخم پای بیماران دیابتی کنترل نشود؛ هزینه های قابل توجهی را در پی خواهد داشت. لذا این مطالعه به بررسی مقایسه پانسمان پی آر پی و نرمال سالین در بهبود زخم  پای دیابتی پرداخت.

مواد و روش ها: مطالعه حاضر به روش کار آزمایی بالینی بر روی60 بیمار دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان شهید بهشتی کاشان که مبتلا به زخم پای دیابتی در مرحله 1 یا 2 (بر اساس مقیاس واگنر) بودند، انجام پذیرفت. در این مطالعه ابتدا اطلاعات بیوگرافی جمع آوری و سپس بیماران توسط متخصص عفونی ویزیت و در صورت داشتن شرایط مطالعه به عنوان نمونه انتخاب  شد، نمونه های انتخابی بطور تصادفی در دو گروه استفاده کننده از پانسمان پی آر پی و پانسمان نرمال سالین  قرار داده شد و در ابتدا و پایان هفته های اول - دوم و سوم پس از  انجام پانسمان از نظر عمق و مساحت زخم مورد بررسی قرار گرفتند و سپس از نظر آماری با ازمون های آماری فیشر، کای 2 و  تی تست تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها: از60 بیمار مراجعه کننده، 10 نفر از مطالعه خارج شدند که نهایتاً 25 نفر در گروه پانسمان با پی آر پی و 25 نفر در گروه  پانسمان با نرمال سالین قرار گرفتند. از 50 بیمار دیابتی 5 نفر دارای دیابت تیپ 1 و 45 نفر مبتلا به دیابت تیپ 2 با میانگین مدت ابتلا 76/6±78/ 12 که 41 نفر آنها تزریق انسولین و 9 نفر دارو های خوراکی مصرف می کردند و داری میانگین هموگلوبین گلیکوزیله 98/0±12/8 و  میانگین قند خون ناشتای 76/236 بودند که از نظر آماری هیچ اختلاف معنی داری در گروه کنترل با مداخله در شروع مطالعه دیده نشد لیکن برحسب مساحت و عمق زخم در پایان هفته های اول، دوم و سوم اختلاف آماری معنی دار بین گروهای مطالعه  دیده شد.

بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که پانسمان با پی آر پی در مقایسه با پانسمان نرمال سالین در بهبود سریعتر و بهتر زخم پای دیابتی بهتر عمل می کند.