مقدمه و هدف: بیماری دیابت یک بیماری خود مدیریتی است. خودکارآمدی هم یک فاکتور ضروری برای تأثیر گذاری بر رفتارهای خود مراقبتی در بیماران دیابتی به شمار می رود. بیمارانی که خود کارآمدی بهتری دارند مراقبت از خود را، بهتر  مدیریت می کنند. لذا این مطالعه با هدف تعیین میزان خودکارآمدی بیماران دیابتی مراجعه کننده به مرکز بهداشتی درمانی شهرستان بابل در سال ۱۳۹۵ انجام شد.

مواد روش­ها: این مطالعه مقطعی، بر روی ۲۲۰ بیمار دیابتی مراجعه‌کننده به مرکز بهداشتی درمانی روستایی سیاهکلا شهر بابل که به صورت نمونه گیری آسان وارد تحقیق شدند، انجام شد. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه خودکارآمدی در مدیریت دیابت استفاده شد که به روش مصاحبه با بیماران تکمیل گردید. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افرار آماریSPSS۲۲ و آزمون های تی تست مستقل و آنالیز واریانس استفاده شد و در سطح معنی‌داری ۰۵/۰ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته­ها: میانگین و انحراف معیار سن شرکت کنندگان ۴۸/۱۱±۷۵/۵۶ سال بود. میانگین و انحراف معیار نمره خودکارآمدی کل بیماران۶۱/۹±۶۴/۵۲ است. براساس آزمون ANOVA و t.test بین خودکارآمدی و متغیرهای سن (۰۰۱/۰=p)، جنس ( ۰۰۲/۰=p)، سطح تحصیلات (۰/۰۰۱=p)، شغل (۰/۰۰۱=p)، وضعیت تاهل( ۰/۰۴۷=p)، شاخص توده بدنی( ۰/۰۲۹=p)، نوع دیابت( ۰/۰۰۱=p)، ورزش( ۰/۰۰۱=p) و رژیم غذایی ( ۰/۰۰۲=p) ارتباط آماری معنی داری وجود داشت. همچنین میانگین نمره خودکارآمدی در مردان، سطوح تحصیلی بالاتر و نیز در افراد کارمند و مجرد بیشتر بود.

بحث و نتیجه­گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که میزان خودکارآمدی در بین شرکت کنندگان در سطح متوسطی قراردارد. لذا با توجه به این که خودکارآمدی به عنوان مهم ترین عامل تعیین کننده رفتارهای خود مراقبتی در اشخاص دیابتی از اهمیت زیادی برخوردار است، ضرورت تقویت آن احساس می شود و باید در برنامه های آموزشی بر آن تأکید گردد.