مقدمه و هدف:
دیابت شایع‌ترین بیماری غیرواگیر در کشور است که در حال حاضر ۳ تا ۵ درصد یعنی معادل ۲ تا ۵/۳ میلیون نفر از جمعیت کل کشور را مبتلا کرده است. طبق اعلام سازمانهای ذی‌ربط جهانی در هر ۱۰ ثانیه، دو نفر به دیابت مبتلا می‌شوند و یک نفر نیز از این بیماری فوت می‌کند. این بیماری با توجه به عوارض مزمنی که ایجاد می‌کند بار مالی زیادی برای سیستم بهداشت و درمان دارد. پرستاران نقش مهمی در انجام دستورات دارویی دارند و عدم آگاهی آنان از روشهای انسولین درمانی موجب صدمه به بیمار خواهد شد. لذا این مطالعه با هدف بررسی میزان آگاهی پرستاران از انسولین درمانی انجام می‌شود.
مواد و روش ها:
این مطالعه یک مطالعه نیمه تجربی بود که در آن جامعه مورد مطالعه بصورت مبتنی بر هدف انتخاب و با مراجعه به بیمارستان امیرالمومنین علی(ع) و بیمارستان امام خمینی (ره) داده ها جمع آوری گردید. ابزار گردآوری پرسشنامه شامل بخش اول خصوصیات فردی بخش دوم پرسشنامه در باره انسولین درمانی بود و یک پمفلت آموزشی در اختیار آنان قرار گرفت و ۲ ماه بعد مجدد پرسشنامه به آنان داده شد. سپس اطلاعات جمع آوری شد ودر نهایت آنالیز داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی انجام گردید.
 یافته ها: نتایج نشان داد که اکثریت واحدهای مورد پژوهش (۴۷%) در سنین ۳۰-۲۶ سال بودند. ۶۶% واحدهای مورد پژوهش زن بودند. نتایج حاکی از آن بود که نمره آگاهی افراد مورد بررسی بعد از آموزش بطور معنی داری بیشتر از قبل می باشد . (P=۰,۰۰۰۱)
بحث و نتیجه گیری: پرستار به عنوان یکی از ارکان کادر درمانی، بیشترین مراقبت و تماس را با بیمار داشته و مسئول مستقیم تزریق انسولین می باشد. لذا باید این دارو را کاملا" شناخته و از نحوه نگهداری، تزریق و دیگر نکات لازم آگاهی داشته باشد. لذا گذراندن دوره آموزش در بدو شروع به کار به خصوص در بخش‌هایی که بیماران دیابتی بستری می‌باشند، احساس می‌شود

مقدمه و هدف:
دیابت شایعترین بیماری مزمن در سراسر جهان است. طبیعت این بیماری و عوارض ناشی از آن باعث تحمیل بار سنگین اقتصادی و کاهش کیفیت زندگی بیمار و خانواده وی می‌گردد لذا هدف این مطالعه‌ بررسی نیازهای آموزشی بیماران دیابتی بستری می باشد.
مواد و روش ها: این مطالعه یک مطالعه توصیفی- تحلیلی بود که در آن جامعه مورد مطالعه بصورت مبتنی بر هدف انتخاب و با مراجعه به بیمارستان امیرالمومنین علی (ع) نمونه ها جمع آوری گردید. ابزار گردآوری پرسشنامه شامل بخش اول خصوصیات فردی، بخش دوم سوابق بیماری و بخش سوم در رابطه با رژیم غذایی(۱۶سئوال)، حیطه کنترل و درمان(۱۳سئوال) و حیطه پیشگیری ۱۳ سوال می باشد. اطلاعات بوسیله پرسشنامه جمع آوری شد و در نهایت آنالیز داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی انجام گردید.
یافته ها: نتایج نشان داد اکثریت واحدهای مورد پژوهش(۶۸%) به دیابت نوع دو مبتلا بودند. (۴۸%)در رنج سنی۶۰-۵۱ سال قرار داشتند. (۳۸%) مدت ابتلا به بیماری دیابت بین ۵-۱ سال را  ذکر نمودند. اکثریت واحدهای مورد پژوهش(۷۴/۵ %) در حیطه کنترل و درمان، ۷۱ درصد در سطح پیشگیری، ۴۹ درصد در حیطه رژیم غذایی از آگاهی لازم برخوردار نبودند.
بحث و نتیجه گیری: توصیه فدراسیون بین المللی دیابت آن است که هر بیمار دیابتی حداقل هر دو سال به ۱۵ ساعت کلاس آموزشی نیاز دارد. اثرات ارزنده و مفید آموزش به بیمار بارها در تحقیقات مختلف تأیید شده است. لذا لازمست در تمامی بیمارستانها پرستاران آموزش دیده، آموزش های لازم به بیماران دیابتی جهت مراقبت از خود داده شود.

مقدمه و هدف: دیابت یکی از بیماری­های با ماهیت مزمن و با شیوع نسبتًا بالا می­­باشد. توجه به مشکلات روانپزشکی به خصوص افسردگی در مبتلایان به دیابت باعث بهبود کنترل گلوکز و افزایش کیفیت زندگی آنها می­شود. باتوجه به اینکه افسردگی دربیماری­ها نادیده گرفته می­­شود؛ هدف اصلی در این مطالعه ارزیابی میزان افسردگی دربیماران دیابتیک و به کارگیری روش ساده جهت تشخیص افسردگی و یادآوری ضرورت توجه بیشتر به این بیماری و درمان به موقع آن است.

مواد و روش ها: این مطالعه یک مطالعه توصیفی- تحلیلی است که در آن جامعه مورد مطالعه به صورت مبتنی بر هدف انتخاب و با مراجعه به کلینیک دیابت نمونه­های آن جمع­آوری گردید. ابزار سنجش یک پرسشنامه شامل سوالات دموگرافیک و تست افسردگی بک (۲۱سؤالی) است که بر اساس آن نمره ۹-۰ طبیعی، ۱۸-۱۰ افسردگی خفیف، ۲۹-۱۹ افسردگی متوسط، ۶۳-۳۰ افسردگی شدید در نظر گرفته شد. پس از جمع­آوری اطلاعات حاصله به کد­های دیجیتالی تبدیل شد و وارد نرم­افزار کامپیوتریSPSS گردید و مورد تجزیه و تحیل از لحاظ آمار توصیفی، آزمون های t، رگرسیون، ضریب همبستگی پیرسون و غیره قرار گرفت.

 یافته ها: یافته ها نشان می­دهد که اکثریت واحدهای مورد پژوهش (۵۲%) زن و مبتلا به دیابت نوع دو بودند. نتایج حاکی از آن بود که اکثریت مردان واحدهای مورد پژوهش (۲۳%) افسردگی خفیف و در اکثریت زنان (۱۸%) افسردگی متوسط داشته­اند. همچنین اکثریت واحدهای مورد پژوهش (۳۸%) افسردگی خفیف و (۳۰% ) افسردگی متوسط داشته­اند.

بحث و نتیجه گیری: دراین پژوهش نتایج حاصله نشان دهنده میزان قابل توجه علائم افسردگی دربیماران دیابتیک (نوع یک و دو) بود که توسط تست بک مورد ارزیابی قرارگرفتند. با توجه به قابل درمان بودن افسردگی و اثرات مفید درمان آن توجه به سلامت درمان بیماران دیابتیک، غربالگری و تشخیص به موقع افسردگی در آنها مهم و سودمند است.

  مقدمه و هدف: ارزیابی نیازهای آموزشی، میزان آگاهی، آموزش خودمراقبتی، گرایش مثبت، تداوم و عملکرد مناسب در کنترل بیماری­های مزمن از جمله دیابت مؤثر است. لذا برآن شدیم که مطالعه­ای تحت عنوان تعیین میزان خودمراقبتی با نیازهای آموزشی بیماران دیابتی بستری در بیمارستان امیرالمؤمنین علی (ع) شهرستان زابل را انجام دهیم.

  مواد و روش­ها: این مطالعه یک مطالعه نیمه تجربی بود که در آن جامعه مورد مطالعه بصورت مبتنی بر هدف انتخاب و با مراجعه به بیمارستان امیرالمؤمنین علی (ع) نمونه ها راجمع آوری گردید. ابزار گردآوری پرسشنامه شامل بخش اول خصوصیات فردی، بخش دوم سوابق بیماری و بخش سوم در رابطه با رژیم غذایی(۱۶ سؤال)، حیطه کنترل و درمان(۱۳سؤال) و حیطه پیشگیری ۱۳ سؤال بود. اطلاعات بوسیله پرسشنامه جمع آوری شد و در نهایت آنالیز داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی انجام گردید.

  یافته­ها: نتایج نشان داد که اکثریت واحدهای مورد پژوهش(۷۲%) به دیابت نوع دو مبتلا بودند. اکثریت واحدهای مورد پژوهش(۸۰ %) در حیطه کنترل و درمان، (۷۵%) در سطح پیشگیری، (۶۰%) در حیطه رژیم غذایی از آگاهی لازم برخوردار نبودند. اکثریت واحدهای پژوهش(۸۲ % ) قبل از تعیین نیازهای آموزشی وضعیت خودمراقبتی خود را ضعیف اعلام نمودند پس از گذشت ۶ماه وضعیت خودمراقبتی خود را اکثریت(۹۱ % ) واحدهای پژوهش خوب اظهار کردند. یافته ­ ها نشان داد که بین میزان خودمراقبتی با نیازهای آموزشی ارتباط معنادار وجود داشت( p<۰/۰۵ ). هم­چنین بین میزان تحصیلات و خودمراقبتی نیز ارتباط معنادار مشاهده شد( p=۰/۰۱۵ ).

  بحث و نتیجه­گیری: ارزیابی نیازهای آموزشی و آموزش خودمراقبتی به بیماران دیابتی همواره یک استراتژی کلیدی و ارزشمند در زمینه کنترل موفق دیابت است. اثرات ارزنده و مفید آموزش به بیمار بارها در تحقیقات مختلف تأیید شده است. لذا لازم­ است در تمامی بیمارستان ها پرستاران آموزش دیده، آموزش های لازم به بیماران دیابتی جهت مراقبت از خود داده شود.

مقدمه و هدف: دیابت یکی ازعوامل تنش­زا و استرس­زای عمده و واقعی در زندگی است و عدم کنترل آن منجر رفتارهای نامناسب اجتماعی از جمله پرخاشگری می­شود. برخورداری از سلامت روان و کاهش استرس در بیماران می تواند فرد را در برقراری ارتباط سالم­تر در جامعه و در نتیجه دریافت هرچه بهتر خدمات بهداشتی و درمانی یاری کند، لذا این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین استرس ادراک شده و پرخاشگری در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.

 مواد و روش­ها: این مطالعه یک مطالعه ی توصیفی از نوع همبسستگی بود. ۱۵۰ نفر از مراجعین به روش تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب شدند و با استفاده از مقیاس استرس ادراک شده (PSQ) و پرسشنامه پرخاشگری Buss & perry مورد سنجش قرار گرفتند. برای تجزیه تحلیل داده ها علاوه بر آمار توصیفی از روش ﻫﺎی آﻣﺎر اﺳﺘﻨﺒﺎﻃﻲ شامل ﺿﺮﻳﺐ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﻲ ﭘﻴﺮﺳﻮن و آزﻣﻮن ﺗﻲ به وسیله نرم افزار spss استفاده شد.                                                                    

یافته ها: یافته ها نشان داد بین استرس ادراک شده با پرخاشگری بیماران دیابتی ارتباط مثبت و معنی داری وجود دارد (۶۶/۰ r = ، ۰۰۱/۰P = )، بدین صورت که هرچه نمره استرس ادراک شده بالا می­رود، نمره پرخاشگری افزایش می یابد.

بحث و نتیجه گیری: بنابراین با توجه به رابطه مثبت بین استرس ادراک شده و پرخاشگری، اجرای برنامه های کوتاه مدت و بلند مدت شناسایی عوامل استرس زا و تقویت مهارت­های مقابله با استرس، می­تواند برای پیشگیری و کنترل پرخاشگری بیماران و نهایتاً دریافت هرچه بهتر خدمات درمانی، به عنوان یک هدف در نظر گرفته شود.

مقدمه و هدف: دیابت دوران بارداری در بیش از ۸ درصد کل بارداری ها اتفاق می افتد و با افزایش پیامدهای نامطلوب بارداری مانند ماکروزمی، دیستوشی شانه، سزارین و مرگ و میر حین زایمان مرتبط می باشد. به همین دلیل این مطالعه با هدف بررسی رابطه ی میزان هموگلوبین سه ماه هی اول بارداری با بروز دیابت حاملگی در مراجعه کنندگان به مراکز بهداشتی ـ درمانی شهر زابل در سال ۱۳۹۶انجام شد.

مواد و روش­ها: این مطالعه مورد شاهدی بر روی زنان باردار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر زابل انجام شد. نمونه گیری به روش در دسترس انجام گرفت. زنان باردار ۱۸ تا ۴۰ ساله و تک قلو با سن حاملگی کم تر از ۱۲ هفته بر اساس اولین روز آخرین قاعدگی منظم وارد مطالعه شدند که فاقد بیماری های فشار خون، قلبی، کلیوی، دیابت، هموگلوبینوپاتی ارثی مانند تالاسمی و کم خونی  سلول های داسی شکل بودند. از ۸۰ نمونـه، ۴۰ نفـر مبـتلا و ۴۰ نفـر
غیر مبتلا به دیابت حاملگی بودند . جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS۲۲ و آزمونهای کای اسکوی و t-test استفاده شد.

یافته ها: میانگین سن شرکت کنندگان۱۰/۸±۲۹/۲۸ سال و میانگین BMI آن ها ۳۴/۷± ۵۹/۴۴ بود.میزان هموگلوبین در گروه مبتلا به دیابت (۱۳/۴۲±۱/۴) بیشتر از گروه غیر مبتلا به دیابت (۱۲/۱±۰/۶۸) بود که این اختلاف از لحاظ اماری معنی دار بود. (p<۰/۰۰۱).

بحث و نتیجه گیری: افزایش آهن می تواند بر ساخت و ترشح انسولین و افزایش اکسیداسیون لیپیدها اثر گذاشته  در نتیجه باعث کاهش برداشت و مصرف گلوکز در عضلات و افزایش ساخت گلوکز در کبد شود و این امر با ایجاد مقاومت به انسولین فرد را مستعد ابتلا به دیابت بارداری می نماید. با توجه به مطالعه حاضر هموگلوبین بالای مـادری می تواند یـک عامـل خطر مستقل برای دیابت در نظر گرفته شود.

مقدمه : ﺑﯿﻤﺎری دیابت، شایعترین ﺑﯿﻤﺎری ﻣﺘﺎﺑﻮﻟﯿﮏ و ﭼﻬﺎرﻣﯿﻦ ﻋﻠﺖ ﻣﺮگ و ﻣﯿﺮ در ﺟﻮاﻣﻊ ﻏﺮﺑﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.خوش بینی باعث بهبود عملکرد فیزیکی و روانی ، کاهش استرس ، انگیزه بالا برای پیشرفت ، فعال شدن دستگاه ایمنی و کاهش عفونت ها می شود. معنای زندگی نیز موجب سلامت روان ، امید و کاهش اختلال های روانی می شود. لذا این مطالعه با هدف بررسی رابطه خوش بینی و معنای زندگی در بیماران دیابتی انجام شد.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع توصبفی- همبستگی می باشد .جامعه پژوهش از میان بیماران دیابتی مراجعه کننده به بخش داخلی بیمارستان امیرالمومنین علی (ع) به روش مبتنی بر هدف انتخاب که پس از ابراز تمایل و تکمیل فرم رضایت نامه، سه پرسشنامه شامل مشخصات جمعیت شناختی ، پرسشنامه معنای زندگی و پرسشنامه جهت گیری زندگی به شرکت کنندگان تحویل داده شد و پس از ارائه توضیحات و تکمیل پرسشنامه ها توسط بیماران داده های حاصل از آنها وارد نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار، فراوانی و درصد) و آمار تحلیلی (تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون )انجام شد.

یافته ها: میانگین نمره ی خوش بینی ۱۹,۴۶ و میانگین آن در معنای زندگی ۲۹.۷۸ به دست آمد که نشان دهنده این است که خوش بینی و معنای زندگی در بین بیماران دیابتی در سطح مطلوب بوده است. بر اساس آزمون آماری همبستگی پیرسون بین خوش بینی و معنای زندگی در بیماران دیابتی رابطه معناداری وجود دارد (۰.۰۰۱)، بطوری که می توان گفت هرچه میزان خوش بینی بیشتر باشد معنای زندگی نیز بیشتر می شود . بین هیچکدام از اطلاعات دموگرافیک با خوش بینی و معنای زندگی ارتباطی وجود نداشت.

نتیجه گیری : با توجه به یافته های پژوهش به نظر می رسد افزایش خوش بینی بر میزان معنای زندگی بیماران دیابتی موثر می باشد. معنای زندگی از سوی دیگر به سازگاری با بیماری و مشکلات زندگی از طریق خوش بینی تاثیرگذار است و به تغییر کیفیت و رضایت از زندگی افراد منجر می شود. لذا بهتر است که مراقبین سلامت ، پرستاران و پزشکان به این موارد توجه خاص داشته باشند.