جاسم اله یاری، ناصر شیرانی، محمدصادق سرگلزائی، جواد جعفری، جواد افشاری، دوره ۶، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۹۷ )
چکیده
مقدمه و هدف: دیابت یکی از مشکلات جدی در حیطه سلامت می باشد که از آن به عنوان مرگ خاموش نامبرده می شود. از راه های موثر در جهت ارزیابی بیماران دیابتی بررسی سطح انجام رفتارهای خودمراقبتی می باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین رفتارهای خودمراقبتی و عوامل موثر بر آن انجام گردید.
مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی _ تحلیلی است. که ۸۰ نفر از بیماران مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان رازی سراوان به صورت سرشماری انتخاب و داده ها با استفاده از پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه خلاصه رفتارهای خودمراقبتی جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار۲۳ SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. و برای سنجش ارتباط بین متغیرهای مستقل و وضیعت خودمراقبتی از آزمون های آماری توصیفی، تی مستقل و آزمون ANOVA استفاده شد.
یافته ها: میانگین و انحراف کل نمره رفتارهای خودمراقبتی ۱۲/۰۳± ۳۷/۸۷بود. ۶۲/۵ درصد افراد دارای وضعیت خودمراقبتی نیمه مطلوب، ۳۲/۵درصد افراد دارای وضعیت خودمراقبتی نامطلوب و ۳/۸ درصد افراد دارای وضعیت خودمراقبتی مطلوب بودند. تجزیه و تحلیل ارتباط بین نمره خودمراقبتی و اطلاعات دموگرافیک ارتباط معناداری بین وضعیت تحصیلی و شغلی بیماران با نمره خودمراقبتی بیماران نشان داد(p≤۰/۰۵).
نتیجه گیری: براساس نتایج مطالعه حاضر اکثریت بیماران از نظر رفتارهای خودمراقبتی در وضعیت متوسطی قرار دارند و با توجه به اهمیت رفتارهای خودمراقبتی در کنترل و کاهش عوارض ناشی از بیماری، گنجاندن برنامه های آموزش در جهت ارتقاء سطح دانش و آگاهی بیماران در هرچه بهتر شدن وضعیت رفتارهای خودمراقبتی توصیه می گردد.
روجا بیگدلی، محبوبه چین آوه، داود جعفری، دوره ۱۱، شماره ۲ - ( ۲-۱۴۰۲ )
چکیده
مقدمه و هدف: بیماری دیابت همانند هر بیماری مزمن، فرد مبتلا را با مشکلاتی مواجه می‌سازد که در نتیجه آن، تمامی جوانب زندگی روزمره فرد تحت تأثیر قرار می‌گیرد. هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسه اثربخشی درمان هیجانمدار و درمان پذیرش و تعهد بر خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی در مدیریت دیابت زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود.
روش پژوهش: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیشآزمون، پسآزمون با گروه کنترل بود. در این پژوهش جامعه آماری کلیه زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ شهر تهران در سال ۱۴۰۱ بودند. با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس تعداد ۷۵ نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در ۳ گروه(هر گروه ۲۵ نفر) جایگزین شدند. سپس گروههای آزمایش تحت درمان هیجان مدار و پذیرش/تعهد قرار گرفتند. از پرسشنامه خودتنظیمی هیجانی Gross و John (۲۰۰۳) و مقیاس خودکارآمدی در مدیریت دیابت Bijl و همکاران (۱۹۹۹) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. برای تحلیل دادهها از واریانس با اندازهگیری مکرر با نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد هر دو مداخله مذکور اثربخشی معناداری بر بهبود خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی داشته است. نتایج آزمون تعقیبی بنفرونی نشان داد که درمان هیجانمدار اثربخشی بیشتری بر خودتنظیمی هیجانی دارد، اما درمان پذیرش و تعهد اثربخشی بیشتری بر خودکارآمدی دارد
نتیجه گیری: بنابراین درمان هیجانمدار و درمان پذیرش و تعهد به عنوان یک مداخله اثربخش در بهبود خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی در زنان مبتلا به دیابت نوع دو محسوب می‌شود. لذا پیشنهاد می‌گردد متخصصان غدد و انجمن‌های دیابت، مداخلات روان‌شناختی از جمله روش درمان هیجانمدار و درمان پذیرش و تعهد را در برنامه مراقبتی زنان مبتلا به دیابت نوع دو بگنجانند.
زهرا پورموحد، رویا جعفری ندوشن، کیانا شیخ زاده، ناهید آردیان، منصوره نصیریان، محمدعارف ملک پور، دوره ۱۲، شماره ۲ - ( ۱-۱۴۰۳ )
چکیده
چکیده
مقدمه و هدف: دیابت بیماری مزمنی است که برعملکرد فردی، اجتماعی و روانی افراد مبتلا تاثیر دارد. کاهش سازگاری زناشویی و ایجاد مشکل در تحکیم خانواده از عواقب دیابت به شمار می رود. هدف از انجام این مطالعه تعیین تاثیر مداخله آموزشی بر تحکیم خانواده در زنان مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت شهر یزد بود.
مواد و روش ها: این مطالعه یک مداخله ی آموزشی از نوع نیمه تجربی بوده که در سال ۱۴۰۰ بر روی ۶۰ بیمار مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد. نمونه ها به صورت در دسترس انتخاب و سپس بطور تصادفی در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه تحکیم خانواده برای جمع آوری داده ها استفاده شد. مداخله آموزشی به صورت مجازی طی هفت جلسه انجام شد. از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ و سطح خطای ۰/۰۵ و با استفاده از آزمون های تی مستقل، تی زوج، آنالیز واریانس، کوواریانس و من ویتنی برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده گردید.
یافته ها: پس از مداخله میانگین نمره ی تحکیم خانواده در گروه آزمون به طور قابل ملاحظه ای نسبت به گروه کنترل کاهش یافت و تفاوت بین دو گروه از این لحاظ معنی دار گردید. لازم به ذکر است که نمره ی پایین تر نشانه ی تحکیم خانواده ی بهتر است. نتیجه ی آزمون تی زوج برای مقایسه ی قبل و بعد از مداخله بیانگر تاثیر آموزش در گروه مداخله بود.
نتیجه گیری: مداخله آموزشی بر تحکیم خانواده در در زنان مبتلا به دیابت نوع دو شهر یزد مؤثر بود. پیشنهاد می شود در مطالعات آینده به بررسی و برنامه ریزی برای ارتقای تحکیم خانواده در بیماران مبتلا به سایر بیماری های مزمن پرداخته شود. همچنین شایسته است به بهبود بعد عاطفی بیشتر توجه گردد.
میثم صفی کیکله، رضا قپانوری، مسعود جعفری حق گو، آرمین حکیمی، پریسا سلگی، مرضیه سیف، دوره ۱۲، شماره ۳ - ( ۴-۱۴۰۳ )
چکیده
مقدمه و هدف: دیابت یکی از چالش‌های بهداشتی دهه‌های اخیر است که بار اقتصادی فراوانی را به جامعه تحمیل می‌کند. از این رو شناسایی زود هنگام افراد مبتلا جهت کنترل بیماری از اهمیت بالایی برخوردار است. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین خطر ابتلا به بیماری دیابت نوع دو بر اساس پرسشنامه مقیاس خطر دیابت فنلاند در بزرگسالان شهرستان ملایر انجام شد.
مواد و روش ه: مطالعه حاضر بر روی ۳۳۳ نفر (۱۸۴ زن و ۱۴۹ مرد) از افراد بالای ۱۸ ساله شهرستان ملایر در سال ۱۴۰۱ انجام شد. ابزار پژوهش پرسشنامه نمره خطر دیابت فنلاندی بود که شامل ۸ آیتم سن،BMI ، اندازه دور کمر، سابقه درمان دارویی ضد فشار خون، سابقه قند خون بالا، سابقه خانوادگی دیابت، مصرف روزانه میوه‌ها یا سبزیجات و فعالیت فیزیکی روزانه بود. دادهها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ و در سطح معنیداری ۰/۰۵ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: در این مطالعه ۱۰۵ نفر (۳۱/۵درصد) به عنوان افراد در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع دو شناسایی شدند. نتایج نشان داد که بین سن، BMI، اندازه دور کمر، سابقه درمان دارویی ضد فشار خون، سابقه قند خون بالا، سابقه خانوادگی دیابت، فعالیت فیزیکی روزانه و مصرف روزانه میوه‌ها یا سبزیجات و خطر ابتلا به دیابت نوع دو ارتباط آماری معنا داری وجود داشت (۰/۰۵>P). با این حال بین جنسیت و سطح تحصیلات، و خطر ابتلا به این بیماری ارتباط آماری معنیداری یافت نشد (۰/۰۵
نتیجه گیری: از آنجا که بین فاکتورهای فردی و خطر ابتلا به دیابت نوع دو رابطه معنا داری وجود دارد، توجه به فاکتورهای پزشکی همچون درمان دارویی ضد فشار خون، سابقه خانوادگی دیابت، سابقه قند خون بالا و کنترل فاکتورهای قابل تعدیلی همچون BMI با اصلاح سبک زندگی می تواند در کاهش ابتلای جامعه به دیابت نوع دو موثر باشد.
