فصلنامه پرستاری دیابت
Journal of
Diabetes Nursing
دوره 11، شماره 2 - ( 2-1402 )
جلد 11 شماره 2 صفحات 2159-2142 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: IR.IAU.B.REC.1401.021
Ethics code: IR.IAU.B.REC.1401.021
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Bigdeli R, Chinaveh M, Jafari D. The Comparison Effectiveness of Emotion-Focused Therapy and Acceptance and Commitment Therapy on Emotional Self-Regulation and Diabetes Management Self Efficacy in Women with Type II Diabetes. J Diabetes Nurs 2023; 11 (2) :2142-2159
URL: http://jdn.zbmu.ac.ir/article-1-590-fa.html
URL: http://jdn.zbmu.ac.ir/article-1-590-fa.html
بیگدلی روجا، چین آوه محبوبه، جعفری داود. مقایسه اثربخشی درمان هیجانمدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی در مدیریت دیابت زنان مبتلا به دیابت نوع دو. فصلنامه پرستاری دیابت. 1402; 11 (2) :2142-2159
استادیار گروه روانشناسی، موسسه آموزش عالی پیشتازان شیراز، شیراز، ایران. ، chinaveh@aiau.ac.ir
چکیده: (2097 مشاهده)
مقدمه و هدف: بیماری دیابت همانند هر بیماری مزمن، فرد مبتلا را با مشکلاتی مواجه می‌سازد که در نتیجه آن، تمامی جوانب زندگی روزمره فرد تحت تأثیر قرار می‌گیرد. هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسه اثربخشی درمان هیجانمدار و درمان پذیرش و تعهد بر خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی در مدیریت دیابت زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود.
روش پژوهش: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیشآزمون، پسآزمون با گروه کنترل بود. در این پژوهش جامعه آماری کلیه زنان مبتلا به دیابت نوع 2 شهر تهران در سال 1401 بودند. با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس تعداد 75 نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در 3 گروه(هر گروه 25 نفر) جایگزین شدند. سپس گروههای آزمایش تحت درمان هیجان مدار و پذیرش/تعهد قرار گرفتند. از پرسشنامه خودتنظیمی هیجانی Gross و John (2003) و مقیاس خودکارآمدی در مدیریت دیابت Bijl و همکاران (1999) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. برای تحلیل دادهها از واریانس با اندازهگیری مکرر با نرم افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد هر دو مداخله مذکور اثربخشی معناداری بر بهبود خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی داشته است. نتایج آزمون تعقیبی بنفرونی نشان داد که درمان هیجانمدار اثربخشی بیشتری بر خودتنظیمی هیجانی دارد، اما درمان پذیرش و تعهد اثربخشی بیشتری بر خودکارآمدی دارد
نتیجه گیری: بنابراین درمان هیجانمدار و درمان پذیرش و تعهد به عنوان یک مداخله اثربخش در بهبود خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی در زنان مبتلا به دیابت نوع دو محسوب می‌شود. لذا پیشنهاد می‌گردد متخصصان غدد و انجمن‌های دیابت، مداخلات روان‌شناختی از جمله روش درمان هیجانمدار و درمان پذیرش و تعهد را در برنامه مراقبتی زنان مبتلا به دیابت نوع دو بگنجانند.
روش پژوهش: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیشآزمون، پسآزمون با گروه کنترل بود. در این پژوهش جامعه آماری کلیه زنان مبتلا به دیابت نوع 2 شهر تهران در سال 1401 بودند. با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس تعداد 75 نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در 3 گروه(هر گروه 25 نفر) جایگزین شدند. سپس گروههای آزمایش تحت درمان هیجان مدار و پذیرش/تعهد قرار گرفتند. از پرسشنامه خودتنظیمی هیجانی Gross و John (2003) و مقیاس خودکارآمدی در مدیریت دیابت Bijl و همکاران (1999) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. برای تحلیل دادهها از واریانس با اندازهگیری مکرر با نرم افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد هر دو مداخله مذکور اثربخشی معناداری بر بهبود خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی داشته است. نتایج آزمون تعقیبی بنفرونی نشان داد که درمان هیجانمدار اثربخشی بیشتری بر خودتنظیمی هیجانی دارد، اما درمان پذیرش و تعهد اثربخشی بیشتری بر خودکارآمدی دارد
نتیجه گیری: بنابراین درمان هیجانمدار و درمان پذیرش و تعهد به عنوان یک مداخله اثربخش در بهبود خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی در زنان مبتلا به دیابت نوع دو محسوب می‌شود. لذا پیشنهاد می‌گردد متخصصان غدد و انجمن‌های دیابت، مداخلات روان‌شناختی از جمله روش درمان هیجانمدار و درمان پذیرش و تعهد را در برنامه مراقبتی زنان مبتلا به دیابت نوع دو بگنجانند.
واژه‌های کلیدی: درمان هیجانمدار، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، خودتنظیمی هیجانی، خودکارآمدی، دیایت نوع دو، دیابت ملیتوس.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
مداخلات برای دیابت
دریافت: 1402/4/13 | پذیرش: 1402/6/26 | انتشار: 1402/7/5
دریافت: 1402/4/13 | پذیرش: 1402/6/26 | انتشار: 1402/7/5
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |